Σύλλογος Αποφοίτων Λυκείου η Αθηνά και Ν.Γ.Ζηρίδη

Χριστίνα Μιχαλοπούλου

Θυμάμαι ακόμα το σχολικό 16 να σταματάει έξω από τη Γράμμου 23 που ήταν το σπίτι μου στην Πεύκη κι εμένα με τη ροζ ποδιά να δίνω το χέρι μου στη συνοδό για να με ανεβάσει. Τι αγωνία αυτή η πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου!

Κατά τη 13χρονη «καριέρα» μου στο Λύκειον η Αθηνά υπήρξα συνεπής και καλή μαθήτρια, χωρίς να διαπρέπω ιδιαίτερα. Συμμετείχα στη χορωδία, στα forensics, στις εκδρομές, στα πάρτι, ήμουν στο πενταμελές της τάξης μου, στο 15μελές…μέσα σ’ όλα!

Νομίζω ότι θυμάμαι όλους τους συμμαθητές (try me!) και όλους τους καθηγητές μου, τον καθένα για ξεχωριστό λόγο, γι’ αυτό που ήταν πραγματικά.
Θυμάμαι πολλά, ίσως επειδή τα σκαλίζω λόγω επαγγέλματος (!): την πρώτη Άμιλλα, για παράδειγμα. Πιάνω σε ανύποπτο χρόνο τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει το «Άννυ» του Μίλτου Λογιάδη… Και φυσικά θυμάμαι τις πλάκες στην πενθήμερη, η οποία έγινε στη Σπάρτη, σε αντίθεση με τους κλασικούς προορισμούς που είχαμε εμείς προτείνει. Ακόμα, δεν μπορώ να ξεχάσω το κλείσιμο της Κηφισίας και την κινητοποίηση που είχαμε κάνει με τον Σόλωνα Δεσποτόπουλο και τα διπλανά σχολεία, όταν σκοτώθηκε ο συμμαθητής μας Βαγγέλης Στραϊτούρης.

Τελικά η κλίση μου, καθώς λένε, ήταν τα φιλολογικά. Μου άρεσε να διαβάζω και να γράφω. Τελειώνοντας το σχολείο έφυγα για το Λονδίνο. Το πρώτο μου πτυχίο ήταν στη Φιλοσοφία με εξειδίκευση- μέσω πτυχιακής- στη Φιλοσοφία και την Ψυχανάλυση. Μια ιστορία υγείας που ξεκίνησε στην Α’ Λυκείου με είχε ήδη «στρέψει προς τα μέσα» και ήταν μάλλον αναπόφευκτο να σπουδάσω και Ψυχολογία. Το μεταπτυχιακό μου ήταν τελικά στη Συμβουλευτική Ψυχολογία.

Στην Αγγλία έμεινα συνολικά 8 χρόνια και πρωτοεργάστηκα μετά τις σπουδές σε κλινική για διαταραχές διατροφής και εθισμούς. Απ’ όταν επέστρεψα το 1994, εργάστηκα ως ψυχολόγος διαδοχικά στα εκπαιδευτήρια Γείτονα, Κωστέα-Γείτονα, Μαίρη Αργύρη-Λαιμού για 15 χρόνια, ενώ παράλληλα διατηρούσα ιδιωτικό γραφείο και εκπαιδευόμουν στην Ψυχανάλυση και Ψυχοθεραπεία.

Η δουλειά μου με «θρέφει» ψυχικά σαν άνθρωπο, με κρατά σε επαγρύπνηση και με καλλιεργεί ταυτόχρονα. Η ικανοποίηση του να ολοκληρώνει ένας θεραπευόμενος την ψυχοθεραπεία του ύστερα από «χ» χρόνια και να είναι ένας μεταμορφωμένος, λειτουργικός και χαρούμενος άνθρωπος δε συγκρίνεται με τίποτα!
Έχοντας εκπαιδευτεί στην Ψυχαναλυτική Ψυχοσωματική, τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι περισσότερο με ανθρώπους με σωματικές παθήσεις στο ιδιωτικό μου γραφείο. Όταν συχνά με ρωτούν, αν είναι βαρύ όλο αυτό, σκέφτομαι πως τα δύσκολα πράγματα στη ζωή μπορούν να σε συναρπάσουν, ειδικά όταν σχετίζεσαι με ανθρώπους. Ο εσωτερικός πλούτος του καθενός και της καθεμιάς από εμάς δεν παύει να με συγκινεί. Άλλωστε η ψυχαναλυτική εκπαίδευση, όσο δύσκολη κι αν είναι, μας οχυρώνει εμάς τους «ειδικούς» μέσα από τη δική μας ψυχανάλυση.

Η εθελοντική μου εργασία, καλώς ή κακώς, σχετίζεται με τη δουλειά μου. Παρέχω κατά καιρούς σε διάφορους φορείς τις υπηρεσίες μου αμισθί. Πέρυσι, για παράδειγμα, συνεργάστηκα με τη Βαβέλ, το κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης μεταναστών στην Κυψέλη.

Δεν πηγαίνω συχνά στις εκδηλώσεις του ΣΑΛΑ, γιατί ο ελεύθερος χρόνος μου είναι περιορισμένος, αλλά φροντίζω να ενημερώνομαι για τις δράσεις του. Με την «κολλητή» μου φίλη από το σχολείο, την Αθηνά, μιλάμε και βρισκόμαστε όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες όλα αυτά τα χρόνια κι έτσι μαθαίνω και τα νέα των υπολοίπων συμμαθητών. Επίσης, σ’ ένα από τα συνέδρια της δουλειάς έπεσα κυριολεκτικά πάνω στην πρώην συμμαθήτριά μου από άλλο τμήμα και νυν συνάδελφο Ναντίνα Κανελλοπούλου κι έκτοτε κάνουμε υπέροχα-συναδελφικά και μη-πράγματα μαζί!