From London with love
Το μικρόβιο της ξενιτιάς ξεκίνησε το 1995, όταν στο 3ο έτος της ΑΣΟΕΕ πήγα στο Βέλγιο μέσω του Ευρωπαϊκού Προγράμματος ERASMUS. Εκεί γνώρισα συνομήλικούς μου που, αντί να πηγαίνουν διακοπές κάθε καλοκαίρι για 2 μήνες, έκαναν internships σε μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού, όπως η Microsoft, LVMH, Deutsche Bank κλπ. Εκείνο το εξάμηνο, επίσης, πέρασα πολλά Σαββατοκύριακα ταξιδεύοντας σε άλλες χώρες, όπως Ολλανδία, Γερμανία, Αγγλία και Γαλλία. Όταν λοιπόν επέστρεψα, είπα στη μητέρα μου, που με περίμενε με μεγάλη χαρά στο αεροδρόμιο, «Θα ξαναφύγω!!!».
Μου πήρε 3 χρόνια για να γίνει αυτό πραγματικότητα, καθώς έπρεπε να τελειώσω το Πανεπιστήμιο και να βιώσω την πρώτη μου δουλειά σαν αναλύτρια και «κοπέλα για όλες τις δουλειές» στην Τράπεζα Εργασίας στο Μενίδι. Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι δε θα με έπαιρναν στα Κεντρικά, κορίτσι από ιδιωτικό σχολείο με Αγγλικά και Γαλλικά (χα, χα, χα), οπότε η φανταστική αυτή εμπειρία με έκανε να αποφασίσω να φύγω τρέχοντας για μεταπτυχιακό.
Έτσι, λοιπόν, το Σεπτέμβρη του 1998 φοίτησα στο μεταπτυχιακό τμήμα International Securities, Investment and Banking, στο ISMA, μέρος του Reading University. Τον Αύγουστο του 1999 ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά στο Λονδίνο ως analyst στην Chase Manhattan (τώρα Chase JPMorgan, μετά τη συγχώνευσή τους το 2001), στο City του Λονδίνου. Ευτυχώς αυτή τη φορά το πτυχίο μου, οι ικανότητές μου και η προθυμία μου να δουλέψω σκληρά με βοήθησαν στο να με επιλέξει το τμήμα των Συγχωνεύσεων και Εξαγορών (M&A). Τα χρόνια που πέρασα στην Chase θα μου μείνουν αξέχαστα για πολλούς λόγους:
1)Γνώρισα τον άνδρα μου Σάιμον (πρέπει να το βάλω πρώτο για διπλωματικούς λόγους!).
2)Δούλεψα με πανέξυπνους ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
3)Είχα σημαντική εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της παραμονής τριών εβδομάδων στη Νέα Υόρκη με όλα τα έξοδα πληρωμένα.
4)Ταξίδεψα σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική λόγω δουλειάς και συμμετείχα σε συσκέψεις με CEOs και CFOs μικρών αλλά και τεράστιων εταιρειών.
Βέβαια, μετά από 4,5 χρόνια και 80-100 ώρες δουλειάς την εβδομάδα ήμουν έτοιμη για αλλαγή. Άλλωστε θα γινόμουν τριάντα και έπρεπε να αποφασίσω αν θα έμενα στο Λονδίνο για πάντα ή αν θα γυρνούσα στην Ελλάδα. Το Λονδίνο (και ο Σάιμον…) κέρδισε! Έτσι, άλλαξα δουλειά και πήγα στην DVB Bank να κάνω Corporate Finance στα Ναυτιλιακά, καθώς αυτό θα συνδύαζε Ελλάδα και Λονδίνο. Είμαι ακόμα στην ίδια τράπεζα, τώρα πια στο Αviation, και οι συμβουλές μου στα νέα παιδιά του Ζηρίδη θα ήταν οι εξής:
-Βγείτε στο εξωτερικό. Ακόμα και αν γυρίσετε Ελλάδα, οι ορίζοντές σας θα έχουν επεκταθεί.
-Αν σπουδάσετε στο εξωτερικό, χρησιμοποιήστε το network του Πανεπιστημίου για να βρείτε δουλειά, αλλά ψάξτε και μόνοι σας.
-Το αντικείμενο των σπουδών σας δε μετράει τόσο. Όταν ξεκίνησα στην Chase, στο τμήμα μου είχα συναδέλφους που είχαν σπουδάσει Γεωγραφία, Στατιστική, Αραβικά, Αγγλικά, Ψυχολογία και μόνο λίγοι από εμάς είχαν τελειώσει Οικονομικά και Business.
-Στο εξωτερικό πραγματικά αναγνωρίζουν την αξία των ικανών ανθρώπων. Μέσα και γαλιφιές δεν πιάνουν τόπο. Ηλικία, γένος και όνομα δε μετράνε για να πάρεις προαγωγή!
Όσο για τη ζωή στο Λονδίνο… Ήμουν τυχερή γιατί έκανα καλούς φίλους, Έλληνες και ξένους, και γιατί η δουλειά μου με έφερνε πολύ συχνά στην Ελλάδα. Η ζωή στο Λονδίνο για νέους professionals είναι πολύ ωραία (αφού κάποιος συμφιλιωθεί με την έλλειψη λιακάδας…), καθώς έχει να προσφέρει μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων -βόλτες σε πάρκα, μουσεία, free πολιτιστικά events και φτηνά ποτά στις παραδοσιακές pubs τα πρώτα ένα-δύο χρόνια δουλειάς, όπου το μεγαλύτερο μέρος του μισθού πηγαίνει στο ενοίκιο και τα εισιτήρια (και τα δύο πανάκριβα στο Λονδίνο), καθώς και πολύ ωραία εστιατόρια, μπαρς, συναυλίες και θέατρα.
Επίσης, είχα την έμπνευση, πριν παντρευτούμε, να προτείνω στο Σάιμον να αγοράσουμε ένα εξοχικό μαζί, όπου εκείνος ήθελε, αλλά στην Ελλάδα, εξασφαλίζοντας έτσι το ετήσιο ταξίδι στη χώρα μου. Ταυτόχρονα, ταξιδεύαμε στο εξωτερικό, όσο πιο συχνά μπορούσαμε. Επισκεφτήκαμε τη Βραζιλία, την Κόστα Ρίκα, το Βιετνάμ, την Κούβα, τις Μαλδίβες, το Μαρόκο, το Hong-Kong, τη Νότια Αφρική κ.ά. (μέχρι που κάναμε παιδιά και αυτά κοπήκαν μαχαίρι!).
Το 2006 παντρευτήκαμε στο σπίτι μας στην Άνδρο και κάθε καλοκαίρι πλέον πηγαίνουμε εκεί με τα αγόρια μας. Εξακολουθούμε να πηγαίνουμε συχνά θέατρο και σε trendy εστιατόρια, ενώ μέσω της οικογένειας του άνδρα μου έχουμε την ευκαιρία να περνάμε Σαββατοκύριακα εκτός Λονδίνου είτε κοντά στο Highclere Castle (όπου είναι γυρισμένο το γνωστό σίριαλ Downton Abbey), όπου ζει η μαμά του Σάιμον σε μια φάρμα με σκυλιά, άλογα, κότες και κεφαλές του Αχιλλέα και της Αφροδίτης για είσοδο στο περιβόλι με τα λαχανικά, είτε στην Ουαλία, κοντά στο Parthcawl (γνωστό γήπεδο του golf), όπου ζει ο μπαμπάς του με θέα αγελάδες και πρόβατα.
Οι περισσότεροι φίλοι μας έχουν ήδη αρχίσει να μετακομίζουν εκτός Λονδίνου λόγω παιδιών και προσεχώς θα κάνουμε το ίδιο…