Όταν ο καλός μάγος διώχνει το δράκο…
Πολλοί κάνουν λόγο για τις θετικές επιδράσεις που ασκεί το θέατρο στην ψυχολογία μας, καθώς μέσα από μια θεατρική παράσταση περνάμε σ’ έναν άλλο κόσμο και ξεφεύγουμε για λίγο από τη δική μας πραγματικότητα και τα προβλήματα που αυτή κουβαλάει. Αυτή η αλλαγή αποτελεί τονωτική ένεση για κάθε άνθρωπο και πολύ περισσότερο για εκείνα τα παιδιά, των οποίων τη ζωή καλύπτουν γκρίζα σύννεφα. Με το σκεπτικό αυτό ιδρύθηκε πριν 10 χρόνια η «κινητή μονάδα θεάτρου».
Το 2001 ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είχε την ιδέα να δημιουργήσει μια ομάδα παιδικού θεάτρου. Απώτερος στόχος δεν ήταν να προσθέσει άλλη μια παιδική σκηνή στο θεατρικό χάρτη της Αθήνας, αλλά να προσφέρει τη χαρά της θεατρικής εμπειρίας σε παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε θέατρο. Κατά δήλωση του ίδιου: «Αυτό το θέατρο είναι πολύ ουσιαστικό για μας. Μας υπενθυμίζει τον κοινωνικό ρόλο του θεάτρου, κάτι που μέσα από τις φιλοδοξίες μας ξεχνάμε πολλές φορές». Έτσι, δημιουργήθηκε η «κινητή μονάδα θεάτρου», η οποία επισκέπτεται νοσοκομεία, ιδρύματα, ορφανοτροφεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, γυναικείες φυλακές, πυρόπληκτες περιοχές και χαρίζει χαρά και ψυχαγωγία στους μικρούς και διψασμένους για χαμόγελα φίλους της. Πρόκειται για το μοναδικό πρόγραμμα στην Ελλάδα που γίνεται από επαγγελματικό θέατρο σε σταθερή και καθημερινή βάση δίνοντας κάθε χρόνο συνολικά περίπου 150-180 παραστάσεις.
Η ομάδα αποτελείται από τρεις ηθοποιούς, οι οποίοι παρουσιάζουν ένα έργο ειδικά γραμμένο για την περίσταση, μικρής διάρκειας (περίπου 40′) και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις ως προς τα σκηνικά.
Εμείς είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με την ηθοποιό Ντίνη Ρέντη, συντονίστρια της ομάδας και μια εκ των πρωταγωνιστών, η οποία μας αποκάλυψε όσα βιώνει από αυτή την εμπειρία.
«Θα σας μιλήσω για την εμπειρία μου από τις παραστάσεις στα νοσοκομεία. Όταν πηγαίνουμε εκεί, στα μάτια των παιδιών φαντάζουμε σαν μια όαση δροσιάς μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα του νοσοκομείου. Ο ένας ηθοποιός φωνάζει από τα δωμάτια τα παιδιά, όσο οι άλλοι στήνουν την παράσταση. Τα παιδιά γεμάτα ανυπομονησία ξεχύνονται στους διαδρόμους, άλλα μόνα και άλλα με τους γονείς τους. Τότε είναι που εμείς πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να μη λυγίσουμε συναισθηματικά. Είναι σκληρό να βλέπεις μικρά παιδάκια να ταλαιπωρούνται. Τότε το μόνο που σκέφτεσαι, το μόνο που θέλεις και το δίνεις ως υπόσχεση στον εαυτό σου είναι να τα κάνεις να χαμογελάσουν και να ξεχάσουν για λίγο ό,τι τα πονά. Οι αντιδράσεις τους στο τέλος της παράστασης είναι εντελώς διαφορετικές από τις αντιδράσεις των παιδιών στο θέατρο. Το χειροκρότημα αυτών των παιδιών αποκτά άλλη αξία, άλλη βαρύτητα. Ακόμα κι αν κάποια από αυτά έχουν ορό, βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους για να χειροκροτήσουν, όπως χτυπώντας το χέρι πάνω στο πόδι ή στο στήθος. Αυτή η εκδήλωση ευχαρίστησης και αγάπης είναι η αμοιβή μας! Άλλες φορές, μετά το τέλος της παράστασης, τα παιδιά μας πλησιάζουν και μας ρωτούν για το έργο. Βλέπεις στα μάτια τους τον ενθουσιασμό και την ανάγκη να μιλήσουν για κάτι που να μην έχει σχέση με φάρμακα και θεραπείες. Στην ομάδα είμαι σχεδόν από την ίδρυσή της. Θυμάμαι πολλά περιστατικά. Ένα όμως έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στη μνήμη μου… Μια φορά, στο νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης, παίζαμε για ένα παιδάκι, το οποίο δεν μπορούσε να μετακινηθεί και ήταν μαζί με τους γονείς του. Στο τέλος της παράστασης οι γονείς συγκινημένοι θέλησαν να μας ευχαριστήσουν δίνοντάς μας χρήματα να πιούμε στην υγειά τους. Στιγμές ανθρώπινες, στιγμές βαθιά συναισθηματικές, στιγμές αξέχαστες…»
Έτσι, λοιπόν, οι τρεις μάγοι επισκέπτονται όλο το χειμώνα διάφορους χώρους στην Αθήνα, διώχνουν μακριά το μαύρο σύννεφο και με τα μαγικά τους φίλτρα φωτίζουν τα προσωπάκια πολλών παιδιών…