Το παλιό μας το Σχολείο
Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να κοιτάζουμε μπροστά. Παλεύουμε για το αύριο, ονειρευόμαστε το αύριο, χρίζoυμε το αύριο. Το δικό μας και των παιδιών μας. Στα χέρια μας κρατάμε την απειροελάχιστη στιγμή του τώρα. Αυτή που την καταθέτουμε επιτυχώς ή ανεπιτυχώς στην υπηρεσία της ζωής που έρχεται. Με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον αξιοποιούμε το σήμερα, όσο καλύτερα οι συνθήκες, η θέλησή μας, οι δυνάμεις μας και οι οραματισμοί μας το επιτρέπουν.
Αυτή είναι η ζωή! Αυτή πρέπει να είναι η ζωή!
Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να μη λησμονούμε το παρελθόν γιατί το παρελθόν είμαστε εμείς οι ίδιοι, η ζωή μας, που βήμα-βήμα, αναβαθμό στον αναβαθμό, με διακυμάνσεις ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη, την επιτυχία και την αποτυχία, με ταλανισμούς ίσως, αλλά και εξάρσεις, έφθασε στο σημερινό της «στίγμα».
Κι ό,τι το παρελθόν μας χάρισε αφού εξάλλου είναι συνδεδεμένο με της νεανικής μας ζωής την ομορφιά – περνάει σαν ρίζα, σαν αξεπέραστης αξίας δημιουργικός παράγοντας μέσα στην τωρινή μας ζωή, για να στηρίζει με τη μορφή αρχών, αναμνήσεων και διδαγμάτων ίσως, που εισπράχθηκαν στο διάβα των χρόνων, ό,τι δημιουργικό επιτελούμε αλλά κι ονειρευόμαστε…
…Μ’ αυτές τις σκέψεις προσπαθώ ν’ αντικρίσω το Σχολειό μας. Αυτό, που τόσοι πολλοί, εμείς όλοι, απόφοιτοι ή απόμαχοι, το ζήσαμε και το ζούμε.
Μας ενθουσιάζει το καινούργιο του πρόσωπο, η καινούργια του υπόσταση, οι εξαίρετες προοπικές του. Αλλά μας συγκινεί απέραντα το παρελθόν του! Γιατί ξέρουμε καλά πόσοι αγώνες και κόποι κατατέθηκαν στους παλιότερους και στους πρόσφατους χρόνους, πόσα όνειρα πήραν σάρκα και οστά, με θέληση, υπομονή κι επιμονή, για να υπάρχει σήμερα το λαμπρό Σχολείο της Νέας Γενιάς Ζηρίδη, που ως κτίρια, ως εγκαταστάσεις και ως οργάνωση το καμαρώνουμε όλοι..
Το παλιό μας το Σχολειό στον Παράδεισο!
…Κάλυψε εκεί μια ιστορία σαράντα χρόνων της όλης του ζωής!
Της ζωής μας!
Δε θα το ξεχάσουμε ποτέ!
Οι χώροι του συνδέθηκαν με τους νεανικούς παλμούς τόσων και τόσων παιδιών που κάποτε διάβηκαν την πόρτα του, παιδάκια πέντε ή έξι χρονών, με το φόβο στην καρδιά μήπως χαθούν μέσα στο «μεγάλο Σχολείο» και που τάξη με τάξη, χρονιά με χρονιά, έζησαν τη θαυμάσια παιδική και νεανική «εποποιία» που λέγεται μαθητική ζωή.
Θάθελα να μη θυμάμαι μόνος.
Να θυμίσω πιο πολύ επιχειρώ! Κάποια λίγα απ’ τα πολλά που σκόρπια ανεβαίνουν στη μνήμη. Η αρχή κάθε χρονιάς, τα μαθήματα, η χαρούμενη βοή του διαλείμματος, οι εξετάσεις, οι γιορτές, το θέατρό μας…
Ναι, το θέατρο.
Εκεί οι γιορτές μας, οι ομιλίες, η «’Αμιλλα», αυτή η λαμπρή προσπάθεια εξαιρετικών παιδιών, που δρέψαμε πλούσιους τους καρπούς της. Θα θυμούνται ασφαλώς οι παλιότεροι εκείνους τους απολογισμούς στο θέατρο μετά τις γεμάτες συγκίνηση Χριστουγεννιάτικες εξορμήσεις σε πάμπτωχα ορεινά χωριά της πατρίδας μας (ήταν σκληρά τα χρόνια της δεκαετίας του 60), όταν λίγες μέρες πριν, όλες οι αίθουσες είχαν γεμίσει από παιχνίδια, βιβλία, μάλλινα κι ό,τι άλλο απαραίτητο, για να τα μεταφέρουν οι τελειόφοιτοί μας – δώρα αγάπης – στα στερημένα παιδιά της ξεχασμένης κι απομονωμένης τότε ορεινής μας Ελλάδας.
Το θέατρό μας που φιλοξένησε ακόμη τις αντιπροσωπείες Σχολείων του εξωτερικού που μ’ αυτά έχουν αδελφοποιηθεί στο παρελθόν τα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη: Του King Edwards SchooI του Bath, του Evangelisches Gymnasium zum grauen Kloster του Βερολίνου, του Λυκείου «Ακρόπολις» της Λευκωσίας και πρόσφατα – το πιο συγκινητικό -της Μεγάλης του Γένους Σχολής της Κωνσταντινούπολης.
Στα μάτια μου μπροστά είναι το δέντρο της αυλής.
Με το παγκάκι ολόγυρα. Εκεί που χασομερούσαν οι βραδυκίνητοι της εισόδου μετά το διάλειμμα!
Πρέπει να ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’60, αν δε με απατά η μνήμη, που το φύτεψαν – μικρό δεντράκι – τα στοργικά χέρια τριών ανθρώπων. Ήταν ο Γεώργιος Ζηρίδης, ο Ισίδωρος Χριστόπουλος και ο υπογράφων. Κάθε μέρα το παρακολουθούσαμε με αγωνία αν θα πιάσει. Μεγάλωνε κι αυτό όπως τα παιδιά μας που έρχονταν, έπαιρναν απ’ το Σχολειό τους τη Γνώση, μας χάριζαν την ευλογία της παρουσίας τους και έφευγαν για το ταξίδι της ζωής.
Συνδέθηκε το παλιό το Σχολείο με ωραίους ανθρώπους.
Αρκετοί συνεχίζουν τη γόνιμη πορεία τους πλάι στη Νέα Γενιά Zηρίδη.
‘Αλλοι, απόμαχοι πια, νοσταλγούν.
Κάποιοι έχουν φύγει. Κι ανάμεσά τους, αξέχαστος Δάσκαλος ο Γεώργιος Ζηρίδης με την πολύπλευρη προσωπικότητα, που συνδέθηκε με το παλιό Σχολείο του Παραδείσου και με ό,τι αυτό εξέφραζε, όπως ο πατέρας με το παιδί. Ήταν ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της όλης εκπαιδευτικής του ζωής.
Οι μορφές των αποφοίτων σαράντα χρόνων είναι ό, τι πιο όμορφο μπορεί να θυμηθεί κανείς.
Όπου κι αν βρίσκονται ξέρω ότι συγκινούνται βαθειά στην ανάμνηση του Σχολειού τους. Τα χρόνια περνούν. Αλλάζουν φυσιολογικά οι άνθρωποι. Βελτιώνονται οι καταστάσεις. Στο Σχολείο μας όμως κάτι μένει διαχρονικό: Η αγάπη για το παιδί και την προκοπή του. Αυτή η αγάπη, θερμή και δημιουργική, υπάρχει πάντα η ίδια. Και τότε… και τώρα.
Από τον πολυαγαπημένο μας Δάσκαλο και Λυκειάρχη, κ.Ιωάννη Ματιάτο