Τα σχολικά μου χρόνια
Μπογιάτης, χαμός στην καντίνα, μυρωδιά από τα καλύμματα των βιβλίων, Χριστουγεννιάτικη γιορτή (αλήθεια, ποιός ντυνόταν Άη Βασίλης επιτέλους;), σκελετός Θανασάκης, λάστιχο στα διαλείμματα, συλλογή sarah key, απεργίες και ματαίωση εξετάσεων λυκείου, μπουγέλο, Αυτοκίνηση… μα είναι αυτές σοβαρές σχολικές αναμνήσεις;
..Κι όμως… Η ζωή μου άλλαξε τρεις σημαδιακές φορές στα σχολικά χρόνια..
Σεπτέμβριος 1977. Κοριτσάκι παχουλό και φοβισμένο, εγώ, ψάχνω να βρώ την τάξη του νηπιαγωγείου, τα «αηδονάκια». Τα έχω χαμένα, αλλά πριν το καταλάβω βλέπω μια ανοιχτή, μεγάλη αγκαλιά. «Καλώς το, Καλώς το!!» φωνάζει. Είναι η Φρόσω (Αραβαντινού) που μέρα τη μέρα με έκανε να νιώσω ζεστασιά και ασφάλεια μακριά από το σπίτι.
Ένα χρόνο μετά η Ντίνα (Γοδίνου) γίνεται ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος! Πανέμορφη, με απίστευτο χαμόγελο κι εγώ την κοιτάω μαγεμένη. Είναι αυτή που με έκανε να ανυπομονώ να πάω σχολείο, αυτή που μέσα μου είναι το πρότυπο της όμορφιάς, της αισιοδοξίας και της αυτοπεποίθησης. Ακόμα και στο γυμνάσιο, συχνά έριχνα μια ματιά από το παραθυράκι της πόρτας για να την δω με τα «πρωτάκια» της…
Στην έκρυθμη ηλικία της εφηβείας πάλι, μπαίνει στη μαθητική μου ζωή ένας φιλόλογος, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, αναδιοργανώνωντας άρδην το μυαλό μου, μαθαίνοντας με να βρίσκω καταφύγιο στη λογοτεχνία, αλλά κυρίως εδραιώνοντας μου μεγάλη εμπιστοσύμη στο μυαλό και τις σκέψεις μου. Για πάντα.
Τρεις εμπειρίες, τρεις άνθρωποι που θα έχουν πάντα την απεριόριστη αγάπη μου…