Μία ώρα που χάσαμε – Ένα μαθημα που κερδίσαμε
Αν ρωτήσουμε τι θυμάται κανείς από το σχολείο του νομίζω η απάντηση είναι τους συμμαθητές, τις εκδρομές, τις πλάκες, κάποιους καθηγητές που ξεχώρισαν.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα σχολείο να ξεχωρίζει για τους εκπαιδευτικούς του κι ένα δάσκαλο να μένει αλησμόνητος;
1990 / Β΄4 : Το 4ο τμήμα γυμνασίου στο οποίο είχα την τύχη να ανήκω ήταν από τα πιο ζωηρά που έχουν περάσει. Γυρνούσαμε στο σχολείο από ημερήσια εκδρομή και ήμαστε όλοι χαρούμενοι και κουρασμένοι. Μας απέμενε όμως μία διδακτική ώρα που δεν είχε ματαιωθεί.
Κανείς δεν ήθελε να πάει για μάθημα κι έτσι παραμείναμε όλοι στο προαύλιο. Όταν μάλιστα ο καθηγητής μας έκανε νόημα από το παράθυρο είχαμε τη φαεινή ιδέα να στριμωχτούμε στη σκιά του μεγάλου και μοναδικού πεύκου στο κέντρο της αυλής. (για όσους θυμούνται τις παλιές εγκαταστάσεις)
Την επομένη είχαμε ξανά το ίδιο μάθημα και ήμαστε όλοι σίγουροι για την επερχόμενη τιμωρία – καθώς ο καθηγητής ήταν από τους πιο αυστηρούς – και στενοχωρημένοι αφού μια τόσο διασκεδαστική μέρα όπως η προηγούμενη θα είχε τελικά άσχημη κατάληξη.
Προς μεγάλη μας έκπληξη ο καθηγητής μπήκε στην τάξη σοβαρός, μας είπε ότι περίμενε από εμάς πολύ περισσότερα, ότι ήμαστε πολύ έξυπνοι για να κρυβόμαστε 30άτομα πίσω από ένα δέντρο και ότι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα είχε από εμάς την απαίτηση η συμπεριφορά μας να είναι ανάλογη της αξίας μας.
Από όσο θυμάμαι ήταν ο μόνος που δεν αντιμετώπισε ποτέ ξανά το παραμικρό πρόβλημα με το τμήμα μας. ‘Ήταν ο πρώτος εκπαιδευτικός που κέρδισε το σεβασμό μας χωρίς να τον απαιτήσει.
Σαν παιδιά οπωσδήποτε νιώσαμε ανακούφιση που δεν τιμωρηθήκαμε. Σαν ενήλικας κρατώ τη διδαχή ότι σε κάποιες περιπτώσεις το να μην επιβάλλεις τιμωρία μπορεί να έχει πολύ σημαντικότερα αποτελέσματα.
Σ’ ένα σχολείο με καθηγητές που δεν τους ενδιαφέρει να επιβληθούν αλλά ουσιαστικά να διαπαιδαγωγήσουν και σε εκπαιδευτικούς που επιδεικνύουν ήθος και εκπαιδευτική διορατικότητα, χαίρομαι που με εμπιστεύτηκαν οι γονείς μου, δε διστάζω να εμπιστευτώ τα παιδιά μου.
Να τα 100στήσουμε