Θυμάμαι…
Τί θα μπορούσα να πρωτοθυμηθώ και να επιλέξω να μοιραστώ ως ανάμνηση από τα σχολικά μου χρόνια…? Πολύ δύσκολη η επιλογή! Εκδρομές, σχολικές εορτές, λατρεμένοι καθηγητές και συμμαθητές που αποδείχθηκαν φίλοι για μία ζωή…Θα κάνω όμως μια προσπάθεια! Τρείς είναι οι αναμνήσεις που θα έλεγα ότι ξεχωρίζω στα σχολικά μου χρόνια.
Η πρώτη αφορά στη μεγαλειώδη γιορτή του σχολείου το 1993 για τον εορτασμό των 60 ετών, ήμουν Γ Δημοτικού, θυμάμαι οτι άνηκα στο γκρουπ με τους “Κλόουν” και θυμάμαι τον εαυτό μου και τα συμμαθητάκια μου να χορεύουμε και να δίνουμε το δικό μας σόου μπροστά στα μάτια πολλώ μα πολλών πραγματικά θεατών….! Ήταν η πρώτη μου υπερ-έκθεση σε κοινό, όσο να’ναι δεν την ξεχνάω!
Η δεύτερη σημαντικότατη ανάμνησή μου αφορά στη γιορτή-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, που είχε πραγματοποιηθεί το 1996 στο θέατρο του σχολείου. Ήμουν στη Χορωδία, τραγουδούσαμε έργα του και τον θυμάμαι να μας κοιτάζει γεμάτος περηφάνια και συγκίνηση και να μας χειροκροτάει…. Τότε, δεν είχα αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθος αυτού που είχα απέναντί μου. Κι όμως η ενέργειά του με διαπερνούσε! Νιώθω οτι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο σχολείο μου γιαυτό το δώρο που μου έκανε στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών..
Η τρίτη αφορά σε έναν αγαπημένο μου Καθηγητή, τον Γιώργο Γοργορίνη. Μαθηματικός, τον γνώρισα στην Α’ Γυμνασίου και δυτσυχώς έφυγε από κοντά μας όταν ήμουν στην Γ’ Λυκείου. Δεν θα αναφερθώ στα δυσάρεστα, θα αναφερθώ στα όμορφα χρόνια που περάσαμε μαζί του, στο πόσο υπέροχη παρέα ήταν στις εκδρομές μας σαν συνοδός και στη δύναμη που μου έδινε σαν Καθηγητής όταν κόλλαγα πχ στην επίλυση μιάς άσκησης, και με έκανε να αισθάνομαι οτι αντιμετωπίζω κάτι πολύ εύκολο τελικά. Ας είναι καλά, όπου και να’ναι..