Θυμάμαι…
Ακούγοντας σήμερα τον γιο μου Άγγελο να τραγουδά τον διαχρονικό Ύμνο του Σχολείου μας «Συ που το αρχαίο πνεύμα συμβολίζεις Αθηνά…»στην επετειακή παρέλαση της 25ης Μαρτίου της «Νέας Γενιάς Ζηρίδη» το μυαλό μου γυρίζει αυθόρμητα σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω στο δικό μου «Λύκειον η Αθηνά». Η μνήμη δεν είναι απλή συντήρηση γεγονότων, εμπεριέχει εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές, λέξεις ΄ το απόσταγμα μιας ατμόσφαιρας που ανήκει στο παρελθόν. Εικόνες από το αιωνόβιο δένδρο στην μέση της αυλής ως κύριο τόπο συνάντησης, από το σκεπαστό γήπεδο μπάσκετ της πρωινής προσευχής με τις κερκίδες του να φιλοξενούν αμέτρητες συζητήσεις, εξομολογήσεις, συγκινήσεις, απογοητεύσεις αλλά και όνειρα. Συναισθήματα φόβου και αγωνίας όταν το ελαφάκι του Νηπιαγωγείου στέκονταν αγέρωχο και περήφανο στην υποδοχή του την πρώτη μέρα στο σχολείο αλλά και συναισθήματα χαράς και περηφάνιας του κύκλου που κλείνει και του νέου που ανοίγει κατά την τελετή αποφοίτησης από εκεί. Τώρα πια το ταξίδι των σχολικών χρόνων παίρνει την κανονική του διάσταση με ξεκάθαρες εικόνες και συναισθήματα από δασκάλους και καθηγητές που ενέπνευσαν, από διαδικασίες και κανόνες που εκπαίδευσαν, από αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν. Τώρα πια ξέρω πως και εκεί έμαθα να σέβομαι και να προσφέρω, να διεκδικώ, να επιμένω αλλά και να αντιμετωπίζω την ζωή με υπομονή, ταπεινότητα και εγκράτεια. Η γλυκιά και ζεστή οικειότητα στο μυαλό μου εκείνου του σχολείου, με όσα αυτό περικλείει, το κάνει το δικό μου Σχολείο και εμένα ένα μικρό, απειροελάχιστο κύτταρο στην διάρκεια των χρόνων της ζωής του. Ο δεσμός μας θα είναι πάντα μοναδικός, αδιαπραγμάτευτος και ανεκτίμητος.