Από την Αθήνα στη Λευκάδα

Η ζωή μας καθορίζεται από μία σειρά αποφάσεων που παίρνουμε σε δεδομένες στιγμές και οι οποίες ανοίγουν -ή κλείνουν – πόρτες και μας οδηγούν μπροστά σε άλλες αποφάσεις. Μία τέτοια σειρά αποφάσεων μας οδήγησε από την Αθήνα στη Λευκάδα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Μετά το σχολείο φοίτησα στην ΑΣΟΕΕΕ και στο University of Glasgow με επιπλέον ενδιάμεσους «φοιτητικούς» σταθμούς σε Θεσσαλονίκη και Βαρκελώνη. Ήδη είχα αρχίσει να διαμορφώνω μία τάση φυγής από την Αθήνα. Στη συνέχεια, δουλεύοντας ως εισαγωγέας και αντιπρόσωπος κρυστάλλων και φωτιστικών ταξίδευα πολύ συχνά. Τέλος, κάθε καλοκαίρι, αλλά και σε κάθε τριήμερη αργία, πηγαίναμε οικογενειακώς στη Λευκάδα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να μετακομίσουμε μόνιμα στη Λευκάδα, η απόφαση πάρθηκε γρήγορα και εύκολα.
Φυσικά, έπρεπε να τακτοποιηθεί και μία σειρά θεμάτων, με πρώτο το επαγγελματικό. Ως αντιπρόσωπος του οίκου κρυστάλλων Moser είναι αναγκαίο να επισκέπτομαι συνεργαζόμενα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα, πράγμα που τελικά διαπίστωσα ότι μπορώ και κάνω ευκολότερα από τη Λευκάδα. Η βασικότερη, όμως, επαγγελματική προοπτική που απέκτησα ερχόμενος στο νησί, ήταν η ενασχόληση με τον τουρισμό. Πριν από κάποια χρόνια, έχοντας δει τη δυναμική της Λευκάδας, αποφάσισα να επενδύσω σε γη αγοράζοντας αρκετά στρέμματα αγροτεμαχίων σε αναπτυσσόμενες περιοχές και κυρίως στο χωριό Αθάνι, λόγω της εγγύτητάς του στις διάσημες παραλίες Πόρτο Κατσίκι και Εγκρεμνοί. Εκεί φτιάξαμε και τις δύο πρώτες βίλες, τις Harmony and Horizon Villas, που λειτουργούν ως αυτόνομες εξοχικές κατοικίες πολυτελείας προς ενοικίαση, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι βίλες λειτουργούν εδώ και 4 χρόνια με ανοδική πορεία κάθε χρόνο σε κρατήσεις. Ήδη έχουμε ξεκινήσει την ανέγερση των επόμενων εξοχικών κατοικιών, πάλι στην ίδια περιοχή, καθώς το Αθάνι είναι ένα μαγευτικό μέρος με μεγάλη επισκεψιμότητα από όλους όσους κάνουν διακοπές στη Λευκάδα. Ακόμα, στα άμεσα μελλοντικά σχέδια είναι και η σύσταση εταιρείας που θα δραστηριοποιείται στο χώρο των θαλάσσιων εκδρομών με ταχύπλοα και ιστιοπλοϊκά σκάφη.
Έχοντας, λοιπόν, ξεπεράσει το «σκόπελο» της επαγγελματικής ενασχόλησης τα υπόλοιπα θέματα ήταν πιο εύκολο να διευθετηθούν. Η γυναίκα μου και τα τρία μας παιδιά ήταν πολύ εύκολο να πειστούν για τη μετεγκατάσταση, αφού όλοι λατρεύουν τη Λευκάδα. Έτσι, το καλοκαίρι του 2010, απλά δεν επιστρέψαμε στην Αθήνα από τις διακοπές μας – μπορεί κανείς να πει ότι συνεχίζονται ακόμα!
Η καθημερινή ζωή σε ένα νησί όπως η Λευκάδα -εκτός των καλοκαιρινών μηνών – είναι ήσυχη. Ένα εικοσάχρονο παιδί ίσως να τη βρίσκει και μονότονη. Για έναν οικογενειάρχη που μεγαλώνει παιδιά, όμως, είναι μάλλον ιδανική. Τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ κοντά στη φύση, στη θάλασσα, στον κάμπο. Τα σχολεία – αν και δημόσια, χωρίς την επιλογή ιδιωτικού – έχουν νέους δασκάλους (λόγω του συστήματος μεταθέσεων), που ως επί το πλείστον έχουν όρεξη για δουλειά. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα πολλών εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Τα παιδιά μας ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, το στίβο, τη μουσική, την ιστιοπλοΐα και τους ελληνικούς χορούς -όλα αυτά σε τοπικά σωματεία με εξαιρετικούς δασκάλους. Να σημειώσουμε ότι λόγω της οικονομικής κρίσης τα τελευταία χρόνια έχουν μετεγκατασταθεί στη Λευκάδα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν συνεισφέρει θετικά στην τοπική κοινωνία, αλλά κυρίως έχουν ανεβάσει το επίπεδο παροχής υπηρεσιών σε διάφορους επαγγελματικούς τομείς, στην υγεία και στην εκπαίδευση.
Η ενασχόληση με τα κοινά σε μία επαρχιακή πόλη είναι επίσης κάτι που έρχεται από μόνο του. Eίμαι μέλος του Δ.Σ. του Γυμναστικού Συλλόγου Λευκάδας, ενώ και οικογενειακώς συμμετέχουμε ενεργά στις δράσεις του Σωματείου Ζωόφιλων Λευκάδας ασχολούμενοι σχεδόν καθημερινά με προβλήματα που αφορούν στα αδέσποτα σκυλιά και γάτες, στα άγρια πουλιά και στις χελώνες Caretta caretta (έχουμε και από αυτές στη Λευκάδα).
Το μεγάλο πλεονέκτημα της επαρχίας είναι ο ελεύθερος χρόνος, που αποκτάς λόγω κυρίως των μικρών αποστάσεων και της ελάχιστης κίνησης. Έτσι, καταφέρνω να ασχοληθώ με πράγματα που είχα να κάνω ίσως και από το σχολείο, όπως με το μπάσκετ (συμμετέχω στην ομάδα Παλαιμάχων Καλαθοσφαιριστών Λευκάδας «Λαέρτης» δίνοντας φιλικά παιχνίδια φιλανθρωπικού χαρακτήρα), με τη μουσική (συμμετέχω στο συγκρότημα White Beach Band κάνοντας κάποιες εμφανίσεις σε τοπικά bars της Λευκάδας) και ασχολούμαι καθημερινά με το τρέξιμο και το θαλάσσιο σκι, που τα λατρεύω.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, όμως με την ψυχολογία και τη διάθεσή μας ανεβασμένη ψηλά, αποκτούμε δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τις κακοτοπιές που θα συναντήσουμε. Η μόνιμη εγκατάστασή μας στην επαρχία μας έχει δώσει αναμφισβήτητα καλύτερη ποιότητα ζωής.

INFO

Ροβέρτος Γαλάνης
Επιχειρηματίας
Πώς βρέθηκα εγώ εδώ;

 

Αυτό αναρωτιέμαι συχνά παρόλο που έχουν περάσει ήδη 14 χρόνια που ζω στο Παρίσι. Όταν όλες οι φίλες μου έμεναν στο σχολείο το απόγευμα για να κάνουν Γαλλικά, εγώ γύριζα σπίτι… Πού να φανταστώ ότι σε μερικά χρόνια θα είχα κάνει τις βαλίτσες μου να φύγω; Και μου το είχε πει ο πατέρας μου, όταν άρχισα να δουλεύω για το μετρό: «Δεν πιστεύω να βρεις κανένα Γάλλο;». Πού το πέτυχε; Εγώ σε γερμανική εταιρεία δούλευα… με Έλληνες και Γερμανούς. Σε συνεργασία βέβαια και με Γάλλους, Άγγλους, Αμερικάνους… Πύργος της Βαβέλ μερικές φορές το μετρό….

Τέλος πάντων, ένα χρόνο μετά τη γνωριμία μου με τον Αρνώ έφυγα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι τα παιδιά μου θα έπαιζαν κάτω από τον Πύργο του Άιφελ… Περπατώντας στους δρόμους του Παρισιού εξακολουθώ να αισθάνομαι λίγο τουρίστας και ποτέ δε χορταίνω να σηκώνω το κεφάλι ψηλά θαυμάζοντας κάποιο πανέμορφο κτήριο που δεν είχα προσέξει ως τώρα. Πάντα καταλήγω στη σκέψη: «Τι τύχη να βρεθώ σε μια τόσο όμορφη πόλη!».

Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν έκανα όσο ήμουν στην Αθήνα. Γεννιέσαι σε έναν τόπο, ζεις καθημερινά σ’ αυτόν, κάνεις βόλτες με τους φίλους σου αλλά δε δίνεις και πολλή σημασία στην πόλη στην οποία ζεις. Τώρα, όμως, κάθε φορά που γυρίζω, νιώθω τόσο τυχερή που γεννήθηκα εδώ. Κάθε φορά που ξεφυτρώνει ξαφνικά η Ακρόπολη, έστω και από μακριά πίσω από τις πολυκατοικίες, σκέφτομαι «τι κρίμα που κανένας γύρω μου δε φαίνεται να τη θαυμάζει!» (όταν την ίδια στιγμή τόσοι άνθρωποι έρχονται από κάθε γωνιά της γης για να την επισκεφθούν) και δεν είναι μόνο η Ακρόπολη. Και δεν είναι μόνο η Αθήνα. Είναι λίγο κλισέ, αλλά πραγματικά, τι ευλογημένος τόπος η Ελλάδα! Υπάρχει μια μαγεία. Μήπως να είναι το φως; Μια συννεφιασμένη ημέρα στην Αθήνα μου φαίνεται πιο λαμπερή από μια ηλιόλουστη στο Παρίσι… Είναι πράγματι ο ήλιος; Μήπως είναι η ξενιτιά που με κάνει να τα βλέπω έτσι;
Μάλλον είναι ότι, όταν είμαι στην Ελλάδα, ξαναβρίσκω τους γονείς μου, τον αδελφό μου με την οικογένειά του και τις παιδικές μου φίλες. Με τόση αγάπη γύρω μου ο ήλιος μόνο λαμπρά γίνεται να λάμπει!

 

INFO

Αλεξάνδρα Γιούτσου
Τάσος Γκούφας

Δύο χώρες, δύο πόλεις!!

Όταν σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασαν από το σχολείο με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία.

Στα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη με έγραψαν οι γονείς μου το 1983, στην Τετάρτη Δημοτικού. Ακόμα θυμάμαι το προφορικό και γραπτό τεστ που έπρεπε να περάσω με επιτυχία, για να κάνω τα δειλά πρώτα βήματά μου λίγες ημέρες αργότερα στο χώρο του σχολείου, όπου με υποδέχτηκε ο πρώτος μου δάσκαλος, ο κ. Αναγνώστου.

Τελευταία φορά που είδα το κτήριο του σχολείου ήταν στην αποφοίτησή μου το 1992. Ωστόσο, παρόλο που δεν υπάρχει πλέον, μπορώ κλείνοντας τα μάτια να ξαναζήσω εκεί στη Λεωφόρο Κηφισίας, σαν να ήταν εχθές, τις αγωνίες και τα όνειρα, τις σκανταλιές και τις ικανοποιήσεις, τα φλερτ και τα καβγαδάκια με φίλους και τις αναμετρήσεις μας με τους μαθητές από τα «αντίπαλα» σχολεία!

Αφήνοντας το σχολείο ξεκίνησα τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που έμελλε αρκετά χρόνια αργότερα να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά και να γίνει η δεύτερη πόλη μου. Βρέθηκα εκεί φοιτητής στη Σχολή Διοίκησης και Οικονομίας κι εκεί ολοκλήρωσα τον πρώτο κύκλο σπουδών μου το 1997 στον τομέα της Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Η επιθυμία μου να καταρτιστώ περισσότερο στον τομέα του Τουρισμού με οδήγησε στο Πανεπιστήμιο του Surrey της Μ. Βρετανίας, απ’ όπου το 1998 απέκτησα το δεύτερο πτυχίο μου, MSc in Tourism Marketing.

Επέστρεψα στην Αθήνα, καθώς έπρεπε να εκπληρώσω τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και αμέσως μετά έπιασα κατευθείαν δουλειά στον τομέα μου.

Γρήγορα χρειάστηκε να κάνω καθοριστικές επιλογές. Αποκτώντας εργασιακή εμπειρία μετά από επιτυχημένη ενασχόληση σε ταξιδιωτικά γραφεία στην Αθήνα, μου προσφέρθηκε εργασία με καλύτερους όρους και προοπτικές στη Θεσσαλονίκη! Το τόλμησα και ξαναγύρισα!

Εδώ πια ξεκίνησα να εργάζομαι σε διευθυντικές θέσεις σε 2 μεγάλα τουριστικά γραφεία έως το 2006, ώσπου πήρα την απόφαση να δημιουργήσω τη δική μου τουριστική επιχείρηση, αρχικά με εξειδίκευση στο επαγγελματικό ταξίδι και τη διοργάνωση συνεδρίων και αργότερα με όλο το φάσμα των ταξιδιωτικών υπηρεσιών.

Δεν το κρύβω ότι αρχικά ήμουν διστακτικός στο να μετακινηθώ σε μια μικρότερη πόλη, σκεπτόμενος ότι ίσως εδώ να είχα λιγότερες ευκαιρίες.
Ευτυχώς, όμως, είναι η φύση της δουλειάς μου τέτοια, και πολύ περισσότερο δε όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, που ελάχιστα επηρεάζεται από το πού βρίσκεται η έδρα σου. Εφόσον όλη η επικοινωνία και η διεκπεραίωση γίνεται μέσω e-mail, λίγη σημασία έχει αν ο πελάτης σου βρίσκεται στο διπλανό τετράγωνο ή στην Αμερική! Και όσο για την προσωπική επαφή, όλοι βρίσκονται a flight away! Tι δουλειά κάνουμε άλλωστε!!!

Στην προσωπική μου ζωή ο γάμος μου και η γέννηση της κόρης μου το 2004 με εδραίωσαν πια για τα καλά εδώ, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έχασα τις επαφές μου με τους φίλους και γνωστούς μου στην Αθήνα.

Λυπάμαι που δεν κράτησα όσες επαφές θα ήθελα με το σχολείο μας, αλλά η καθημερινότητα με τα ομολογουμένως δύσκολα ωράρια, τα ταξίδια και η απόσταση αποτέλεσαν σημαντικό παράγοντα αναβλητικότητας.
Ευτυχώς που η κοινωνική δικτύωση μέσω του Facebook καθώς και κάποιες αραιές συναντήσεις μας βοηθούν να θυμόμαστε το ότι κάποτε υπήρξαμε παρέα, φίλοι, συμμαθητές. Αναπολούμε ιστορίες από τα υπέροχα μαθητικά μας χρόνια και διασκεδάζουμε με τις διηγήσεις που ακόμα και τώρα μας δίνουν άφθονες δόσεις γέλιου!

Για το μέλλον κρατώ αισιόδοξη στάση, γιατί, ειδικά στον τομέα μου, καθώς ο τουρισμός αποτελεί μια από τις βασικές κινητήριες δυνάμεις της ελληνικής οικονομίας, πιστεύω πως υπάρχουν ευκαιρίες και ότι όσοι επαγγελματίες κάνουν καλά τη δουλειά τους, διατηρούν υψηλό επίπεδο υπηρεσιών και κάνουν μια σωστή και προσαρμοσμένη στη νέα πραγματικότητα διαχείριση της επιχείρησής τους, θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις όποιες δυσκολίες.

 

From London with love

Το μικρόβιο της ξενιτιάς ξεκίνησε το 1995, όταν στο 3ο έτος της ΑΣΟΕΕ πήγα στο Βέλγιο μέσω του Ευρωπαϊκού Προγράμματος ERASMUS. Εκεί γνώρισα συνομήλικούς μου που, αντί να πηγαίνουν διακοπές κάθε καλοκαίρι για 2 μήνες, έκαναν internships σε μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού, όπως η Microsoft, LVMH, Deutsche Bank κλπ. Εκείνο το εξάμηνο, επίσης, πέρασα πολλά Σαββατοκύριακα ταξιδεύοντας σε άλλες χώρες, όπως Ολλανδία, Γερμανία, Αγγλία και Γαλλία. Όταν λοιπόν επέστρεψα, είπα στη μητέρα μου, που με περίμενε με μεγάλη χαρά στο αεροδρόμιο, «Θα ξαναφύγω!!!».
Μου πήρε 3 χρόνια για να γίνει αυτό πραγματικότητα, καθώς έπρεπε να τελειώσω το Πανεπιστήμιο και να βιώσω την πρώτη μου δουλειά σαν αναλύτρια και «κοπέλα για όλες τις δουλειές» στην Τράπεζα Εργασίας στο Μενίδι. Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι δε θα με έπαιρναν στα Κεντρικά, κορίτσι από ιδιωτικό σχολείο με Αγγλικά και Γαλλικά (χα, χα, χα), οπότε η φανταστική αυτή εμπειρία με έκανε να αποφασίσω να φύγω τρέχοντας για μεταπτυχιακό.
Έτσι, λοιπόν, το Σεπτέμβρη του 1998 φοίτησα στο μεταπτυχιακό τμήμα International Securities, Investment and Banking, στο ISMA, μέρος του Reading University. Τον Αύγουστο του 1999 ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά στο Λονδίνο ως analyst στην Chase Manhattan (τώρα Chase JPMorgan, μετά τη συγχώνευσή τους το 2001), στο City του Λονδίνου. Ευτυχώς αυτή τη φορά το πτυχίο μου, οι ικανότητές μου και η προθυμία μου να δουλέψω σκληρά με βοήθησαν στο να με επιλέξει το τμήμα των Συγχωνεύσεων και Εξαγορών (M&A). Τα χρόνια που πέρασα στην Chase θα μου μείνουν αξέχαστα για πολλούς λόγους:
1)Γνώρισα τον άνδρα μου Σάιμον (πρέπει να το βάλω πρώτο για διπλωματικούς λόγους!).
2)Δούλεψα με πανέξυπνους ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
3)Είχα σημαντική εκπαίδευση, συμπεριλαμβανομένης της παραμονής τριών εβδομάδων στη Νέα Υόρκη με όλα τα έξοδα πληρωμένα.
4)Ταξίδεψα σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική λόγω δουλειάς και συμμετείχα σε συσκέψεις με CEOs και CFOs μικρών αλλά και τεράστιων εταιρειών.
Βέβαια, μετά από 4,5 χρόνια και 80-100 ώρες δουλειάς την εβδομάδα ήμουν έτοιμη για αλλαγή. Άλλωστε θα γινόμουν τριάντα και έπρεπε να αποφασίσω αν θα έμενα στο Λονδίνο για πάντα ή αν θα γυρνούσα στην Ελλάδα. Το Λονδίνο (και ο Σάιμον…) κέρδισε! Έτσι, άλλαξα δουλειά και πήγα στην DVB Bank να κάνω Corporate Finance στα Ναυτιλιακά, καθώς αυτό θα συνδύαζε Ελλάδα και Λονδίνο. Είμαι ακόμα στην ίδια τράπεζα, τώρα πια στο Αviation, και οι συμβουλές μου στα νέα παιδιά του Ζηρίδη θα ήταν οι εξής:
-Βγείτε στο εξωτερικό. Ακόμα και αν γυρίσετε Ελλάδα, οι ορίζοντές σας θα έχουν επεκταθεί.
-Αν σπουδάσετε στο εξωτερικό, χρησιμοποιήστε το network του Πανεπιστημίου για να βρείτε δουλειά, αλλά ψάξτε και μόνοι σας.
-Το αντικείμενο των σπουδών σας δε μετράει τόσο. Όταν ξεκίνησα στην Chase, στο τμήμα μου είχα συναδέλφους που είχαν σπουδάσει Γεωγραφία, Στατιστική, Αραβικά, Αγγλικά, Ψυχολογία και μόνο λίγοι από εμάς είχαν τελειώσει Οικονομικά και Business.
-Στο εξωτερικό πραγματικά αναγνωρίζουν την αξία των ικανών ανθρώπων. Μέσα και γαλιφιές δεν πιάνουν τόπο. Ηλικία, γένος και όνομα δε μετράνε για να πάρεις προαγωγή!
Όσο για τη ζωή στο Λονδίνο… Ήμουν τυχερή γιατί έκανα καλούς φίλους, Έλληνες και ξένους, και γιατί η δουλειά μου με έφερνε πολύ συχνά στην Ελλάδα. Η ζωή στο Λονδίνο για νέους professionals είναι πολύ ωραία (αφού κάποιος συμφιλιωθεί με την έλλειψη λιακάδας…), καθώς έχει να προσφέρει μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων -βόλτες σε πάρκα, μουσεία, free πολιτιστικά events και φτηνά ποτά στις παραδοσιακές pubs τα πρώτα ένα-δύο χρόνια δουλειάς, όπου το μεγαλύτερο μέρος του μισθού πηγαίνει στο ενοίκιο και τα εισιτήρια (και τα δύο πανάκριβα στο Λονδίνο), καθώς και πολύ ωραία εστιατόρια, μπαρς, συναυλίες και θέατρα.
Επίσης, είχα την έμπνευση, πριν παντρευτούμε, να προτείνω στο Σάιμον να αγοράσουμε ένα εξοχικό μαζί, όπου εκείνος ήθελε, αλλά στην Ελλάδα, εξασφαλίζοντας έτσι το ετήσιο ταξίδι στη χώρα μου. Ταυτόχρονα, ταξιδεύαμε στο εξωτερικό, όσο πιο συχνά μπορούσαμε. Επισκεφτήκαμε τη Βραζιλία, την Κόστα Ρίκα, το Βιετνάμ, την Κούβα, τις Μαλδίβες, το Μαρόκο, το Hong-Kong, τη Νότια Αφρική κ.ά. (μέχρι που κάναμε παιδιά και αυτά κοπήκαν μαχαίρι!).
Το 2006 παντρευτήκαμε στο σπίτι μας στην Άνδρο και κάθε καλοκαίρι πλέον πηγαίνουμε εκεί με τα αγόρια μας. Εξακολουθούμε να πηγαίνουμε συχνά θέατρο και σε trendy εστιατόρια, ενώ μέσω της οικογένειας του άνδρα μου έχουμε την ευκαιρία να περνάμε Σαββατοκύριακα εκτός Λονδίνου είτε κοντά στο Highclere Castle (όπου είναι γυρισμένο το γνωστό σίριαλ Downton Abbey), όπου ζει η μαμά του Σάιμον σε μια φάρμα με σκυλιά, άλογα, κότες και κεφαλές του Αχιλλέα και της Αφροδίτης για είσοδο στο περιβόλι με τα λαχανικά, είτε στην Ουαλία, κοντά στο Parthcawl (γνωστό γήπεδο του golf), όπου ζει ο μπαμπάς του με θέα αγελάδες και πρόβατα.
Οι περισσότεροι φίλοι μας έχουν ήδη αρχίσει να μετακομίζουν εκτός Λονδίνου λόγω παιδιών και προσεχώς θα κάνουμε το ίδιο…

Ένα παιδί μετράει τα τρένα

Τελειώνοντας το σχολείο και περιμένοντας τα αποτελέσματα των Πανελληνίων Εξετάσεων με απασχολούσε έντονα το θέμα του τόπου διαμονής. Είχα αποφασίσει να περάσω τα φοιτητικά μου χρόνια (αλλά και όσα ακολουθούσαν) στην πόλη που μεγάλωσα, όπως και τελικά έγινε. Παίρνοντας, όμως, το πτυχίο μου από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, άρχισα να συνειδητοποιώ πως το επόμενό μου βήμα θα με οδηγούσε μακριά από αυτή.

Απρόθυμος να εγκαταλείψω την πόλη που είχα περάσει όλη μου τη ζωή αλλά με τη χαρά της προοπτικής ενός νέου εκπαιδευτικού περιβάλλοντος βρέθηκα στο Colchester, μια επαρχιακή πόλη κοντά στο Λονδίνο, για μεταπτυχιακές σπουδές. Η γνωριμία με ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα και ένα νέο πολιτιστικό περίγυρο δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι υπηρεσίες και οι άνθρωποι που διασφαλίζουν την προσαρμογή του καθενός.

Η πολυπολιτισμικότητα που συνάντησα εδώ είναι το πρώτο πράγμα που με ενθουσίασε, καθώς ξαφνικά βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους με πολύ διαφορετικές εικόνες, διαφορετικές πολιτισμικές προσλαμβάνουσες και διαφορετικές απόψεις. Οι συζητήσεις γύρω από τραπέζια με φαγητό από όλο τον κόσμο για όλα τα πιθανά θέματα, από την τρέχουσα οικονομική κρίση έως τις πολιτικές εξελίξεις στις αραβικές χώρες, είναι κάτι που σίγουρα σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή και αλλάζει τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Επίσης, διαφωτιστική είναι η οργάνωση τόσο του κράτους όσο και της κοινωνίας, που αντανακλάται στο σεβασμό προς το χρόνο και το πρόγραμμα των πολιτών αλλά και των αλλοδαπών φοιτητών. Αυτό έχει πολλαπλούς τρόπους έκφρασης, είτε είναι η συνέπεια και το εύρος κάλυψης των ΜΜΜ είτε η προσπάθεια να μη διαταράσσεται η καθημερινότητα από την αποπεράτωση ενός νέου κτηρίου. Πράγματα απλά, μικρά και ίσως αυτονόητα, τα οποία όμως αθροιζόμενα έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής μας.

Πολυπολιτισμικότητα στον υπερθετικό βαθμό συναντάς και στο φαγητό, βρίσκοντας εύκολα γεύσεις από όλο τον κόσμο εκτός από τη Βρετανία. Όσο απλό είναι να βρεις φαγητό από όλες τις πρώην βρετανικές κτήσεις, άλλο τόσο δύσκολο είναι να βρεις ποιοτικό και νόστιμο φαγητό ντόπιας παραγωγής.
Εξίσου εύκολη είναι και η γνωριμία με το σύνολο της επικράτειας. Σε λίγο χρόνο και με ελάχιστη οργάνωση μπορείς να βρεθείς από τις νότιες ακτές και τους περίφημους «Λευκούς Γκρεμούς» ως τα υψίπεδα της Σκωτίας. Το εκτεταμένο και αποτελεσματικότατο σιδηροδρομικό δίκτυο προσφέρει ευκαιρίες για μονοήμερες εκδρομές ή Σαββατοκύριακα σε μία από τις αμέτρητες πόλεις της χώρας και γνωριμία με την αγγλική εξοχή ή φυσικά το συναρπαστικό Λονδίνο.

Αν και γνωστή στους περισσότερους και πολυδιαφημισμένη πόλη, το Λονδίνο σε συναρπάζει περισσότερο σε κάθε νέα επίσκεψη και όσο περισσότερο το γνωρίζεις. Ξεπερνώντας τα τουριστικά αξιοθέατα και γνωρίζοντας τον ιστό της πόλης, είναι εντυπωσιακό πως μια τόσο πολύβοη πόλη μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο ήσυχη, προσφέροντας ατελείωτες διαδρομές περιπάτου σε πάρκα και συνοικίες αλλά και νυχτερινή ζωή τουλάχιστον εφάμιλλη της Αθήνας. Το βασικό είναι να έχει κάποιος ανοιχτό μυαλό και διάθεση για πολύ περπάτημα, για να γνωρίσει την πόλη όπως της αξίζει. Στα αρνητικά, όπως είναι αναμενόμενο, είναι οι κάπως ακριβές τιμές σε διαμονή και μετακινήσεις αλλά με λίγο ψάξιμο και μ’ ένα καλό νοικιασμένο ποδήλατο όλα γίνονται πιο εύκολα.

Μετά από ένα χρόνο παραμονής στο εξωτερικό και προετοιμάζοντας το δεύτερο, το σίγουρο είναι ότι η διαμονή εδώ σε διαμορφώνει, διευρύνει την οπτική σου, σε κάνει πιο δεκτικό σε καθετί νέο και σου δίνει την ευκαιρία να εμπλουτίσεις την προσωπικότητά σου. Τα μόνα απαραίτητα εφόδια είναι η αισιοδοξία και η όρεξη να γνωρίσεις την πόλη που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.

 

....NEXT STATION ABERDEEN

Ήταν το 2003 όταν αποφάσισα ότι τα ΤΕΦΑΑ (πρώην Γυμναστική Ακαδημία) θα είναι η μόνη μου επιλογή στο μηχανογραφικό δελτίο. Αυτό λοιπόν και έκανα. Δήλωσα μόνο τις πέντε σχολές γυμναστικής της Ελλάδας με πρώτη την Αθήνα, όπου και τελικά πέρασα και με σχετικά καλή σειρά. H φοιτητική ζωή στην Αθήνα κράτησε ακριβώς πέντε χρόνια, ενώ είχα «αρπάξει» ήδη τις δύο μου αγάπες, Ενόργανη και Ρυθμική Γυμναστική, σαν ειδικότητες. Το καθημερινό πρόγραμμα υπερφορτωμένο, γεμάτο από θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα, λιγοστή ξεκούραση το μεσημέρι, δουλειά ως προπονήτρια και το βράδυ σειρά είχε η προπόνηση της Φέννιας και τα μαθήματα μοντέρνου χορού και jazz.

Ώσπου για μια επιλογή, μια επιθυμία, μια απόφαση… ένα δευτερόλεπτο ήταν αρκετό. Το Aberdeen της Σκωτίας ορίστηκε ως ο επόμενος τόπος διαμονής μου. Και ο λόγος?????? Σπουδές Διατροφολογίας στο Robert Gordon University of Aberdeen.
Η προετοιμασία, λοιπόν, ξεκίνησε και κράτησε ένα χρόνο με σκοπό τη βελτίωση της γνώσης στα απαραίτητα μαθήματα για την εισαγωγή μου στη σχολή. Έτσι, μετά από ένα ακριβώς χρόνο βρισκόμουν στη Βόρεια Σκωτία. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να ζει σε μια ξένη πόλη, παρόλο που η εμπειρία μου από το εξωτερικό σαν αθλήτρια Γυμναστικής ήταν μεγάλη. Με την ομάδα μου είχα ταξιδέψει σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες με σκοπό τη συμμετοχή μας στις διάφορες διοργανώσεις «Γυμναστική για όλους». Η διαφορά, όμως, του να ζεις σε μια ξένη χώρα από το να την επισκεφτείς απλά για τουρισμό είναι τεράστια.

Ο πρώτος χρόνος, χρόνος προσαρμογής, δύσκολος αλλά και γεμάτος ερωτηματικά και εκπλήξεις! Όλα φαίνονταν τόσο διαφορετικά- η πόλη, η κουλτούρα των ανθρώπων, το πανεπιστήμιο αλλά και ο τρόπος ζωής. Πρώτη μέρα στη σχολή. Όλα ήταν τόσο οργανωμένα. Και ξαφνικά το άγχος και οι ανησυχίες είχαν αρχίσει να… εξαφανίζονται. Οι φίλοι πολλαπλασιάζονταν και η γνωριμία με τους καθηγητές ήταν τόσο διαφορετική από αυτή που είχα συνηθίσει εδώ στην Αθήνα. Μέσα σε μια εβδομάδα είχαμε ενημερωθεί για ό,τι είχε να κάνει με τις σπουδές, όμως και το Ίντερνετ βοήθησε τόσο πολύ. Η διαμονή στην εστία ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Αρχικά δεν μπορούσα να συνηθίσω, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, αλλά σιγά-σιγά η συμβίωση γινόταν όλο και πιο ομαλή. Ο δεύτερος χρόνος, πάρα πολύ διαφορετικός. Η συγκατοίκηση ήταν πλέον με μια Ελληνίδα σε ένα πολύ όμορφο διαμέρισμα, ζεστό, στο κέντρο της πόλης. Το αγαπήσαμε από την πρώτη κιόλας μέρα. Φίλοι, διάβασμα, μαγειρική, συναντήσεις, όλη μας η ζωή ήταν το σπίτι μας.

Οι επιλογές για έξοδο ποικίλλουν. Μια πόλη με 250.000 κατοίκους και 10.000 φοιτητές μπορεί να σου προσφέρει πολλά. Ο καιρός όμως; Βροχή, συννεφιά, δυνατός αέρας, χιόνια και παγωνιά είναι αρκετά για να σε περιορίσουν από τη νυχτερινή ζωή της πόλης, όπως τουλάχιστον την είχα συνηθίσει στην Ελλάδα. Όμως, όλα συνηθίζονται και όσο περνούσε ο καιρός η ζωή στη Σκωτία αποκτούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μία δουλειά μερικής απασχόλησης συνέβαλε ακόμη περισσότερο στην όμορφη καθημερινότητα, φέρνοντάς με πιο κοντά στην τοπική κοινωνία.
Ένα μέρος του προγράμματος σπουδών ήταν και η πρακτική σε διάφορες πόλεις της Σκωτίας. Αυτό με βοήθησε πολύ να γνωρίσω άλλα μέρη, μικρότερες πόλεις, όπως Dundee και Perth. Ώσπου έφτασα στο τελευταίο έτος των σπουδών, που περιλαμβάνει μία πρακτική, πτυχιακή εργασία και ένα εξεταζόμενο μάθημα στο τέλος της χρονιάς.

Κάπως έτσι είναι η ζωή και η καθημερινότητα στην πόλη αυτή, στη χώρα αυτή. Όλα είναι ήρεμα, ενώ το άγχος δεν υπάρχει πια. Γνωρίζεις τι ώρα θα ξυπνήσεις, θα φας, θα πας στη στάση να πάρεις το λεωφορείο για τη δουλειά ή τη σχολή. Για παράδειγμα, είσαι στη στάση και βλέπεις ότι στη φωτεινή επιγραφή λέει πως το λεωφορείο θα περάσει σε 30’’, γυρίζεις το κεφάλι να δεις πού είναι και το βλέπεις στη γωνία. Δεν το πίστευα και όμως το συγκεκριμένο συμβάν είναι ένα από τα θετικά που μπορεί να συναντήσει κανείς στη Σκωτία.
Ατελείωτες βόλτες σε πάρκα, κάστρα και δρομάκια της πόλης, κοντινές και πιο μακρινές εκδρομές, όταν οι συνθήκες – διάβασμα, καιρός, εργασία κλπ – το επιτρέπουν, αρκετά καλό φαγητό, κυρίως διεθνή κουζίνα (Βραζιλιάνικη, Ταϋλανδέζικη και φυσικά Σκωτσέζικη) είναι μερικές από τις ασχολίες που μπορεί να έχει κάποιος που ζει εκεί.

Δυστυχώς δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, όμως από την άλλη πλευρά πιστεύω πως υπάρχουν ακόμη ευκαιρίες που μπορούν να σου δοθούν εκεί στα βόρεια κλίματα και αν είσαι καλός, σίγουρα θα εκτιμηθεί.

Ελπίζω στο μέλλον όλο και περισσότεροι άνθρωποι να καταφέρουν να ζήσουν μια παρόμοια εμπειρία με εμένα, είτε φεύγοντας για σπουδές είτε βρίσκοντας εργασία σε κάποια ξένη χώρα.