Αλεγία Παπαγεωργίου
Στο σχολείο μας ξεκίνησα να φοιτώ από το νηπιαγωγείο. Ήταν ακόμα με το λογότυπο «Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη Λύκειον η Αθηνά», στο κτίριο επί της λεωφόρου Κηφισίας στο Μαρούσι. Το σχολείο μου έχει χαρίσει αξέχαστες αναμνήσεις, ξεχωριστούς φίλους και σημαντικές βάσεις όσον αφορά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και στη μετέπειτα επαγγελματική μου κλίση – πορεία. Ως μαθήτρια μπορώ να πω ότι πέρασα από όλα τα στάδια (βαθμολογίες) υπήρξα άριστη μαθήτρια με αριστείο, καλή μαθήτρια και ακόμα και ‘κάτω από τη βάση’! όταν όμως έφτασε ο καιρός για τις πανελλαδικές εξετάσεις με πολύ διάβασμα και άριστη βαθμολογία στο αρχιτεκτονικό και ελεύθερο σχέδιο πέρασα στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας στο τμήμα Συντήρησης αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, όπου και παρακολούθησα για 2 χρόνια. Βλέποντας ότι δεν είναι αυτό το αντικείμενο του άμεσου ενδιαφέροντος μου, το 2010 ξεκίνησα στο Κολέγιο Βακαλό art&design αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου, όπου και αποφοίτησα με άριστη πτυχιακή εργασία στον τομέα της Σκηνογραφίας – Ενδυματολογίας. Αυτό τον καιρό ετοιμάζομαι για το πρώτο μου μεταπτυχιακό στο κολλέγιο Βακαλό πάνω στη Σκηνογραφία.
Αν και ακόμα δεν έχω βγει κανονικά στο στίβο εργασίας ως επαγγελματίας σκηνογράφος ή βοηθός σκηνογράφου, είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με κάποιους σημαντικούς ανθρώπους του καλλιτεχνικού – θεατρικού τομέα. Έτσι λοιπόν, συνεργάστηκα επαγγελματικά με τον σκηνογράφο κ. Μανόλη Παντελιδάκη και τη βοηθό του σκηνογράφο κ.Μαρία Φιλίππου για την επεξεργασία των σκηνογραφικών μελετών και κατασκευής τους στις παραστάσεις Θησέας και Αριάδνη στη χώρα των Ταύρων ( θέατρο badminton ) και Δαίμονες ( θέατρο Παλλάς ) τον Ιανουάριο με Μάρτιο του 2013 , καθώς και με τον σκηνογράφο – ενδυματολόγο κ. Αντώνη Δαγκλίδη για την επεξεργασία των σκηνογραφικών μελετών και κατασκευής μακέτας σκηνικού των παραστάσεων Να ζει κανείς ή να μη ζει (θέατρο Κάτια Δανδουλάκη) και Η Νίκη (Εθνικό θέατρο, Νέα Σκηνή) το 2011. Σήμερα, έχοντας συλλέξει σημαντικές εμπειρίες από αυτές τις συνεργασίες συνεχίζω την ακαδημαϊκή μου κατάρτιση ξεκινώντας ένα μεταπτυχιακό στην Ελλάδα και με προοπτική ενός δεύτερου μεταπτυχιακού στο εξωτερικό και ταυτόχρονα κάνω μία προσπάθεια για κάποια θέση εργασίας στον καλλιτεχνικό τομέα και κυρίως σε σκηνογραφικές ομάδες θεάτρου, σινεμά, τηλεόρασης…
Όσο αφορά τα ενδιαφέροντά μου, είμαι από τα άτομα που ανά περιόδους επιθυμώ να ασχοληθώ και να μάθω όλο και κάτι διαφορετικό έτσι απλά ‘για να το δω και αυτό’. Κάπως έτσι λοιπόν εδώ και 9 χρόνια παίζω tennis αρχικά στον αθλητικό όμιλο αντισφαιρίσεως Παπάγου και μετά στον αθλητικό όμιλο αντισφαιρίσεως Χαλανδρίου. Επίσης αρκετά χρόνια ασχολούμαι με ballroom χορούς Latin και ευρωπαϊκούς και με yoga. Έχω κάνει μαθήματα κλασικής κιθάρας για 2 χρόνια. Στον ελεύθερό μου χρόνο ασχολούμαι πολύ με το σκυλάκι μου τον Charlie ( cavalier king Charles spaniel ), πηγαίνουμε βόλτες σε πάρκα και σε λιβάδια. Ακόμα δημιουργώ κάποια εικαστικά έργα και κατασκευές πιο πολύ διακοσμητικού χαρακτήρα όπως φωτιστικά, διακοσμητικά τοίχου, ζωγραφική σε μουσαμά, κατασκευές τραπεζιών και επίπλων με αρκετά φτηνά υλικά ( upcycling ). Μου αρέσει πολύ να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία αλλά και θεατρικά κείμενα, να παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις χορού ή performance διαφόρων ειδών , να βλέπω ταινίες, να πηγαίνω σε εκθέσεις και μουσεία και να βγαίνω για καφέ – ποτό – φαγητό στα μπαράκια του κέντρου της Αθήνας ( Γκάζι, Ψυρρή, Μοναστηράκι, Πετράλωνα, Πλάκα, Κουκάκι, Σύνταγμα, Εξάρχεια, Μεταξουργείο, Κολονάκι , Μετς, Παγκράτι…) αλλά και σε άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου της Αττικής!
Από το σχολείο θυμάμαι τις εκδρομές μας σε όλο το δημοτικό στο κτήμα «στου Μπογιάτη», όπου εκεί πάντα δημιουργούσαμε απίστευτες ιστορίες με ήρωες Ινδιάνους κανίβαλους κρυμμένους μέσα στο δάσος του κτήματος… χαχα! Επίσης δε θα ξεχάσω ποτέ τα κουδούνια για το διάλειμμα που πάντα περιμέναμε με τόση ανυπομονησία να έρθει για να πάμε να κάτσουμε στο προαύλιο να μιλήσουμε με την ησυχία μας χωρίς τις παρατηρήσεις των καθηγητών… τις λεγόμενες ‘καβάτζες’ για το κάπνισμα, στο λύκειο, που μαζεύονταν και όσοι μαθητές ήταν καπνιστές και όσοι δεν ήταν και οι αποβολές που έπεφταν μόλις ανακάλυπταν οι καθηγητές… Το ότι μας θεωρούσαν το χειρότερο τμήμα ή πιο σωστά το τμήμα που κανένας καθηγητής δεν ήθελε να διδάξει γιατί όλο αντιμιλάμε, την εκδρομή μας στην Ιταλία, τις κοπάνες που ονειρευόμασταν να κάνουμε στο δημοτικό όταν θα πηγαίναμε γυμνάσιο λύκειο αλλά τελικά δεν έγιναν ποτέ γιατί μεταφερθήκαμε στα Σπάτα, τις προετοιμασίες για τις γιορτές στο θέατρο του σχολείου… πολλές αναμνήσεις… ευχάριστα σχολικά χρόνια! Δυστυχώς όμως φεύγοντας από αυτά τα παιδικά και εφηβικά χρόνια και μπαίνοντας στο «κόσμο των μεγάλων» οι παρέες αλλάζουν, χάνονται, δημιουργούνται νέες ίσως και οι επαφές με τους καθηγητές και τους παλιούς πια συμμαθητές ελαττώνονται.. Ωστόσο θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που βρήκα μέσα από τα σχολικά μου χρόνια λίγους φίλους που αξίζουν να αποκαλούνται έτσι και που γνώρισα κάποιους ανθρώπους – καθηγητές όπως η κ. Μερκούρη με τους οποίους δεν ένιωσα ποτέ ότι κλείνοντας η πόρτα της σχολικής μου ζωής , έκλεισε και η πόρτα της επικοινωνίας μου μαζί τους!