Θυμάμαι...

Ακούγοντας σήμερα τον γιο μου Άγγελο να τραγουδά τον διαχρονικό Ύμνο του Σχολείου μας «Συ που το αρχαίο πνεύμα συμβολίζεις Αθηνά…»στην επετειακή παρέλαση της 25ης Μαρτίου της «Νέας Γενιάς Ζηρίδη» το μυαλό μου γυρίζει αυθόρμητα σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω στο δικό μου «Λύκειον η Αθηνά». Η μνήμη δεν είναι απλή συντήρηση γεγονότων, εμπεριέχει εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές, λέξεις ΄ το απόσταγμα μιας ατμόσφαιρας που ανήκει στο παρελθόν. Εικόνες από το αιωνόβιο δένδρο στην μέση της αυλής ως κύριο τόπο συνάντησης, από το σκεπαστό γήπεδο μπάσκετ της πρωινής προσευχής με τις κερκίδες του να φιλοξενούν αμέτρητες συζητήσεις, εξομολογήσεις, συγκινήσεις, απογοητεύσεις αλλά και όνειρα. Συναισθήματα φόβου και αγωνίας όταν το ελαφάκι του Νηπιαγωγείου στέκονταν αγέρωχο και περήφανο στην υποδοχή του την πρώτη μέρα στο σχολείο αλλά και συναισθήματα χαράς και περηφάνιας του κύκλου που κλείνει και του νέου που ανοίγει κατά την  τελετή αποφοίτησης από εκεί. Τώρα πια το ταξίδι των σχολικών χρόνων παίρνει την κανονική του διάσταση με ξεκάθαρες εικόνες και συναισθήματα από δασκάλους και  καθηγητές που ενέπνευσαν, από διαδικασίες και κανόνες που εκπαίδευσαν, από αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν. Τώρα πια ξέρω πως και εκεί έμαθα να σέβομαι και να προσφέρω, να διεκδικώ, να επιμένω αλλά και να αντιμετωπίζω την ζωή με υπομονή, ταπεινότητα και εγκράτεια. Η γλυκιά και ζεστή οικειότητα στο μυαλό μου εκείνου του σχολείου, με όσα αυτό περικλείει, το κάνει το δικό μου Σχολείο και εμένα ένα μικρό, απειροελάχιστο κύτταρο  στην διάρκεια των χρόνων της ζωής του. Ο δεσμός μας θα είναι πάντα μοναδικός, αδιαπραγμάτευτος και ανεκτίμητος.

INFO

Μάρω Στεροδήμα
Απόφοιτος : 1994
Ώρα διαλείμματος- Ανάμνηση από άνοιξη 1981, για τους "παλιούς"

Α’ Λυκείου, “Λύκειον η Αθηνά – Γ. Ζηρίδη”(!), στο αλησμόνητο κτίριο της Κηφισίας. Μεγάλο διάλειμμα – αγαπημένη ώρα …! Ο Παρτσάλης, με τον παλιό, τεράστιο, ξύλινο χάρακά του (μεγαλύτερο από το μπόι του) μπαινοβγαίνει στις τάξεις του Λυκείου, στη μακρόστενη πτέρυγα, προσπαθώντας να βγάλει τους “ανυπόταχτους” έξω… Ο γνωστός (πολύ ωραίος και μη εξαιρετέος τελειόφοιτος) Γ. Τζώ…. περπατάει πίσω από τον Παρτσάλη παριστάνοντας πως του ρίχνει ρυθμικές “φαπίτσες” στο σβέρκο (στυλ: αλλά Benny Hill), οι παρόντες χαζογελάμε, ο Παρτσάλης απορεί, ψευτο-θυμώνει και φωνάζει το χαρακτηριστικό ψιλοσφυριχτό “έκσσσσσω όλοι”… Λίγο μετά στο Δώμα, αραγμένοι νωχελικά στα παγκάκια, χωμένοι όσο γίνεται κάτω από το καμπύλο, τσιμεντένιο ψευτο-υπόστεγο: Ο μεσημεριανός ανοιξιάτικος ήλιος από πάνω μας καίει γλυκά, λαμπυρίζοντας και καθρεφτίζοντας στα παράθυρα του Δημοτικού με τις μουσταρδιές κουρτίνες. Ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο ποδόσφαιρο των αγοριών, κάνοντας πως συζητάμε αδιάφορα, πριν χτυπήσει το κουδούνι για το βαρετό μάθημα που θα μας μαντρώσει και πάλι στις τάξεις για τις δύο τελευταίες ώρες, προσπαθώντας να προλάβουμε να καταπιούμε το μακρόστενο σάντουιτς με τα πατατάκια “ζουπηγμένα” μέσα. Ααααχ, ωραία ήταν και τότε!

INFO

Άννα Σιδηροπούλου
Απόφοιτος : 1983
Μία ώρα που χάσαμε – Ένα μαθημα που κερδίσαμε

Αν ρωτήσουμε τι θυμάται κανείς από το σχολείο του νομίζω η απάντηση είναι τους συμμαθητές, τις εκδρομές, τις πλάκες, κάποιους καθηγητές που ξεχώρισαν.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει ένα σχολείο να ξεχωρίζει για τους εκπαιδευτικούς του κι ένα δάσκαλο να μένει αλησμόνητος;
1990 / Β΄4 : Το 4ο τμήμα γυμνασίου στο οποίο είχα την τύχη να ανήκω ήταν από τα πιο ζωηρά που έχουν περάσει. Γυρνούσαμε στο σχολείο από ημερήσια εκδρομή και ήμαστε όλοι χαρούμενοι και κουρασμένοι. Μας απέμενε όμως μία διδακτική ώρα που δεν είχε ματαιωθεί.
Κανείς δεν ήθελε να πάει για μάθημα κι έτσι παραμείναμε όλοι στο προαύλιο. Όταν μάλιστα ο καθηγητής μας έκανε νόημα από το παράθυρο είχαμε τη φαεινή ιδέα να στριμωχτούμε στη σκιά του μεγάλου και μοναδικού πεύκου στο κέντρο της αυλής. (για όσους θυμούνται τις παλιές εγκαταστάσεις)
Την επομένη είχαμε ξανά το ίδιο μάθημα και ήμαστε όλοι σίγουροι για την επερχόμενη τιμωρία – καθώς ο καθηγητής ήταν από τους πιο αυστηρούς – και στενοχωρημένοι αφού μια τόσο διασκεδαστική μέρα όπως η προηγούμενη θα είχε τελικά άσχημη κατάληξη.
Προς μεγάλη μας έκπληξη ο καθηγητής μπήκε στην τάξη σοβαρός, μας είπε ότι περίμενε από εμάς πολύ περισσότερα, ότι ήμαστε πολύ έξυπνοι για να κρυβόμαστε 30άτομα πίσω από ένα δέντρο και ότι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα είχε από εμάς την απαίτηση η συμπεριφορά μας να είναι ανάλογη της αξίας μας.
Από όσο θυμάμαι ήταν ο μόνος που δεν αντιμετώπισε ποτέ ξανά το παραμικρό πρόβλημα με το τμήμα μας. ‘Ήταν ο πρώτος εκπαιδευτικός που κέρδισε το σεβασμό μας χωρίς να τον απαιτήσει.
Σαν παιδιά οπωσδήποτε νιώσαμε ανακούφιση που δεν τιμωρηθήκαμε. Σαν ενήλικας κρατώ τη διδαχή ότι σε κάποιες περιπτώσεις το να μην επιβάλλεις τιμωρία μπορεί να έχει πολύ σημαντικότερα αποτελέσματα.
Σ’ ένα σχολείο με καθηγητές που δεν τους ενδιαφέρει να επιβληθούν αλλά ουσιαστικά να διαπαιδαγωγήσουν και σε εκπαιδευτικούς που επιδεικνύουν ήθος και εκπαιδευτική διορατικότητα, χαίρομαι που με εμπιστεύτηκαν οι γονείς μου, δε διστάζω να εμπιστευτώ τα παιδιά μου.

Να τα 100στήσουμε

 

INFO

Μαρία Ρέτσου
Απόφοιτος : 1994
Το παλιό μας Σχολείο

Το παλιό μας το σχολείο, στην οδό Κηφισίας αριθμός 45, στο Μαρούσι. Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτό το σχολείο. Το τελείωσα το 1974 και επανήλθα ως υπάλληλος το 1986. Νομίζω τελικά ότι όλη μου τη ζωή την πέρασα μέσα σε αυτό το σχολείο, στο παλιό και στο καινούργιο στη συνέχεια στο καινούργιο στα Σπάτα.

Ας σταθούμε όμως στο παλιό, την πιο γλυκιά μου ανάμνηση! Ένα όμορφο κτήριο με μεγάλη αυλή που στο κάτω μέρος της, εάν διέσχιζες ένα μικρό πλακόστρωτο μονοπάτι, πέρναγες από διάφορα κλουβιά που στέγαζαν μια μικρή φάρμα με κότες, παγώνια, κατσικάκια και πάπιες με μια μικρή λιμνούλα. Αυτή ήταν μία από τις πιο αγαπημένες βόλτες όλων των παιδιών κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων. Το παλιό σχολείο, αυτό που όταν συναντούσες καθηγητή στο διάδρομο ντρεπόσουν να τον κοιτάξεις στα μάτια, που υπήρχε απόλυτη πειθαρχία, που τα παιδιά φορούσαν πρόχειρη και επίσημη στολή, ανάλογα με την περίπτωση, χωρίς αντίρρηση, που τα κορίτσια είχαν τα μαλλιά μας μαζεμένα και φορούσαν φαρδιές άσπρες κορδέλες, που τα αγόρια περνούσαν τακτικότατα από έλεγχο για να είναι τα μαλλιά τους κουρεμένα κοντά. Το παλιό μας το σχολείο με τους αγαπημένους μας καθηγητές και τους αριστούχους μαθητές! Το σχολείο, που όσοι από εμάς γνωρίσαμε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!

INFO

Κατερίνα Ξαγοράρη-Παπαδάκη
Απόφοιτος : 1974
12 χρόνια σε ένα Σχολείο

12 χρόνια σε ένα σχολείο. Μέσα σε τόσα χρόνια έχω αποκομίσει και μελό και αστείες εμπειρίες , αλλά όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως παρακάτω θα διαβάσουν μερικές από τις αστείες….οι δυο πρώτες που μου έρχονται στο νου είναι οι εξής:
Η πρώτη ξεκινάει σε αίθουσα , είχαμε ιστορία με ” Kοιλάκου”
– Καχξίδη εξετάζεσαι
– Δεν έχω διαβάσει κυρία
– Γιατί; Μήπως με μισείς;
– Βασικά έπαιζε ο Ολυμπιακός χτες….
– Οκ, καταλαβαίνω ….. ” Βασιλείου εσύ επόμενος….”
Η δεύτερη έχει συμπρωταγωνιστή τον κολλητό μου. Μα ποτέ να μην μπορούμε να τσακωθούμε κανονικά με αυτό το άτομο….η καλύτερη προσπάθεια ηταν η εξής: τον τζαρτζαρω στο ποδόσφαιρο και τσαντιζεται…..(μπούρδες) . Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος
– ξεκόλλα
– εσύ ξεκόλλα
– όχι εσύ
– εσύ ξεκόλλα
.
.
.
Μετά από 5 λεπτά….
– ρε έχεις 2 ευρώ; Πείνασα… Θέλω κουρού
– κάτσε να δω
Τι να πει κανείς….;

INFO

Θοδωρής Καχτσίδης
Απόφοιτος : 2011
Σεπτέμβριος 1988

Μπαίνω σε μια αίθουσα αντικρίζοντας παιδιά που με κοιτούν περίεργα. Μπαίνω σε ένα χώρο όπου όλοι γνωρίζονται από το νήπιο ή ακόμα και πιο πριν και νοιώθω μια ομάδα να με περιεργάζεται, ήμουν μια ξένη που εμφανίστηκε ξαφνικά στην εδώ και 7 χρόνια παρέα τους. Στο διάλειμμα ήρθε ένα κοριτσάκι με κόκκινα μαλλιά και μου λέει «εμένα με λένε Ελένη , εσένα πώς σε λένε».? Μπορεί να ήταν περίεργη, μπορεί απλώς κοινωνική, σιγά σιγά γίναμε φίλες, μετά από 20 χρόνια έγινα νονά του γιού της. Στο μεγάλο διάλειμμα φωνάζουν τους «καινούργιους» που ήρθαν πρώτη φορά στο σχολείο να τους μιλήσει η διευθύντρια. Ανάμεσά τους και μία κοπέλα με αυτοπεποίθηση, λίγο παντογνώστης, φαινόταν άφοβη, δε μιλήσαμε μέχρι την Αʼ Λυκείου όπου βρεθήκαμε στο ίδιο τμήμα. Πριν 3 χρόνια με πάντρεψε. Στην ίδια συνάντηση με προσεγγίζει μία χαμογελαστή κοπελίτσα, με καλωσορίζει στο σχολείο και μου λέει ότι είμαστε συμμαθήτριες και αν θελήσω κάτι να τη ρωτήσω. Μπορεί να ήταν επειδή η μητέρα της ήταν η διευθύντρια, μπορεί επειδή απλά είναι κοινωνική, σήμερα είναι μια από τις πιο κοντινές μου φίλες. Συνάδελφοι και συνεργάτες δικηγόροι, η οδοντίατρος μου,  η λογίστριά μου και άλλοι,  φίλοι καλοί, πριν από 25 χρόνια αρχίσαμε να έχουμε τις ίδιες αγωνίες για το που θα καθίσουμε την 1η μέρα του έτους, για το αν θα μας «σηκώσει» ο καθηγητής τη μέρα που δε διαβάσαμε, για το χορό του σχολείου στη Ντίσκο για 1η φορά, για το διαγώνισμα στο θέατρο, για το αν θα βρούμε τραπέζι στο cassis, για τον έλεγχό για την τριήμερη εκδρομή στο Βόλο, για τις πανελλήνιες. Τώρα μιλάμε για τη δουλειά μας και τα παιδιά μας. Για άλλα 25 χρόνια τουλάχιστον.

INFO

Μαρία Καλλία
Απόφοιτος : 1994
Δικηγόρος
Αναμνήσεις από τη Σχολική Ζωή

Ως απόφοιτος της Ν.Γ. Ζηρίδη μετά από δώδεκα συνολικά χρόνια, θα ήθελα να κάνω έναν απολογισμό. Η ενασχόληση με τη σχολική ζωή όλα αυτά τα χρόνια μου απέδειξε ότι για να μπορέσεις να φτάσεις κάπου, πρέπει να έχεις συγκεκριμένους στόχους. Οι αναμνήσεις σε βάζουν να θυμηθείς τα παλιά, να σκεφτείς πώς θα τις χωρέσεις σε μερικές γραμμές . Μέσα από τους ομίλους ανακαλύψαμε τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα μας. Το περιοδικό του σχολείου, οι εκπληκτικές παραστάσεις του θεατρικού ομίλου ,οι αθλητικοί αγώνες ,η Άμιλλα αλλά και η έμφαση στο διάλογο καθηγητών – μαθητών αποτελούν τα θεμέλια για όλη τη μετέπειτα ζωή.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει αμέτρητα περιστατικά από τη σχολική ζωή. Τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις, αποτυπωμένες ανεξίτηλα στην ψυχή μας έχοντας κάθε φράση μια γλυκιά ανάμνηση. Ένα γνώριμο κτήριο στολισμένο με χαμόγελα παιδιών, θρανία στα οποία χαράχτηκαν οι αγνές επιθυμίες ,τα πιο αγνά μυστικά… Ένας χώρος όπου μεγαλώσαμε ,ζήσαμε, εμπιστευτήκαμε. Ένα καταφύγιο στο οποίο εκφραστήκαμε, δημιουργήσαμε, προσπαθήσαμε , σκοντάψαμε αλλά πάνω από όλα μάθαμε. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι το παρελθόν, τα ανοίγω και βλέπω ότι η ζωή είναι μπροστά μας.

INFO

Ιωάννα Στάθη
Απόφοιτος : 2011
Φοιτήτρια Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά
Τα σχολικά μου χρόνια

Μπογιάτης, χαμός στην καντίνα, μυρωδιά από τα καλύμματα των βιβλίων, Χριστουγεννιάτικη γιορτή (αλήθεια, ποιός ντυνόταν Άη Βασίλης επιτέλους;), σκελετός Θανασάκης, λάστιχο στα διαλείμματα, συλλογή sarah key, απεργίες και ματαίωση εξετάσεων λυκείου, μπουγέλο, Αυτοκίνηση… μα είναι αυτές σοβαρές σχολικές αναμνήσεις;
..Κι όμως… Η ζωή μου άλλαξε τρεις σημαδιακές φορές στα σχολικά χρόνια..
Σεπτέμβριος 1977. Κοριτσάκι παχουλό και φοβισμένο, εγώ, ψάχνω να βρώ την τάξη του νηπιαγωγείου, τα «αηδονάκια». Τα έχω χαμένα, αλλά πριν το καταλάβω βλέπω μια ανοιχτή, μεγάλη αγκαλιά. «Καλώς το, Καλώς το!!» φωνάζει. Είναι η Φρόσω (Αραβαντινού) που μέρα τη μέρα με έκανε να νιώσω ζεστασιά και ασφάλεια μακριά από το σπίτι.
Ένα χρόνο μετά η Ντίνα (Γοδίνου) γίνεται ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος! Πανέμορφη, με απίστευτο χαμόγελο κι εγώ την κοιτάω μαγεμένη. Είναι αυτή που με έκανε να ανυπομονώ να πάω σχολείο, αυτή που μέσα μου είναι το πρότυπο της όμορφιάς, της αισιοδοξίας και της αυτοπεποίθησης. Ακόμα και στο γυμνάσιο, συχνά έριχνα μια ματιά από το παραθυράκι της πόρτας για να την δω με τα «πρωτάκια» της…
Στην έκρυθμη ηλικία της εφηβείας πάλι, μπαίνει στη μαθητική μου ζωή ένας φιλόλογος, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, αναδιοργανώνωντας άρδην το μυαλό μου, μαθαίνοντας με να βρίσκω καταφύγιο στη λογοτεχνία, αλλά κυρίως εδραιώνοντας μου μεγάλη εμπιστοσύμη στο μυαλό και τις σκέψεις μου. Για πάντα.
Τρεις εμπειρίες, τρεις άνθρωποι που θα έχουν πάντα την απεριόριστη αγάπη μου…

 

INFO

Διδώ Δημητριάδου
Απόφοιτος : 1990
Ανάμνηση από το Σχολείο μας στην Πλατεία Βικτωρίας

Μια μικρή ανάμνηση από τη εποχή που το Σχολείο μας λειτουργούσε σε ένα πολύ όμορφο νεοκλασικό της πλατείας Βικτωρίας ή Κυριακού όπως τη λέγαμε τότε. Όπως καταλαβαίνετε οι τάξεις μετά από λίγο άρχισαν να μην είναι αρκετές για τους μαθητές που όλο και ηυξηναν. Έτσι μια από τις τάξεις των Αγγλικών αναγκάστηκε να κάνει μάθημα στη σοφίτα. Εκεί μέσα υπήρχε μια μικρή πορτούλα που δεν φαινόταν διότι την έκρυβαν τα θρανία. Έλα όμως που δεν πέρασε απαρατήρητη από εμάς και η φαντασία μας άρχισε να οργιάζει. Σε κάποιο διάλειμμα η πόρτα ανοίχτηκε και βρεθήκαμε μπροστά σε μεγάλα κάδρα προγόνων της οικογενείας Ζηρίδη. Δεν αρκεστήκαμε στην ανακάλυψη και βαλθήκαμε να διακοσμήσουμε τη σοφίτα με αυτά. Η καθηγήτριά μας λαχτάρισε μπαίνοντας στη τάξη. Ευτυχώς που δεν το έκανε γνωστό στον διευθυντή μας κ Γ. Ζηρίδη διότι εκείνος δεν αστειευόταν.

 

INFO

Ελπινίκη Νικολάου
Απόφοιτος : 1956
Σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης

Όταν έχεις τόσες πολλές, τόσο δυνατές θετικές αναμνήσεις από ένα κομμάτι της ζωής σου -ίσως το πιο σημαντικό- όπως είναι το σχολείο, είναι πολύ εύκολο να θυμηθείς και συνάμα δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από αυτές. Προσωπικά επιλέγω ως την πιο ωραία …διαρκή και ζωντανή ανάμνηση από τα σχολικά μου χρόνια τη σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης που έχτισα με κάποιους συμμαθητές μου από το Δημοτικό, με άλλους από το Γυμνάσιο, σχέση που κρατάει μέχρι σήμερα. Είμαι σίγουρος ότι όσοι διαβάσουν το κείμενο θα αναγνωρίσουν οι ίδιοι αν βρίσκονται σε αυτούς.
Πέρα από αυτό, ας μου επιτραπεί να αναφέρω ως ξεχωριστή την ανάμνηση που έχω από τον καθηγητή του σχολείου μου, την ημέρα που έβγαινα από τις Πανελλαδικές εξετάσεις των Μαθηματικών (τη χρονιά του ’92). Στεκόταν έξω από τα κάγκελά του σχολείου με πρόσωπο ζωγραφισμένο με αγωνία όχι λιγότερη σε ένταση από εκείνη των γονέων μας. Με πλησίασε για να με ρωτήσει αν είχα επιλύσει ένα πολύ δύσκολο και διφορούμενο ως προς τον τρόπο λύσης θέμα που είχε «πέσει» και το οποίο μας είχε διδάξει αυτούσιο ο ίδιος σε επαναληπτικό μάθημα. Η καταφατική απάντησή μου και μάλιστα το γεγονός ότι είχα διαλέξει το δικό του τρόπο και όχι τον «mainstream», αποτυπώθηκε στην έκφραση του προσώπου του ως υπέρτατη ικανοποίηση και πλήρωση του ρόλου του διδασκάλου. Δε γνωρίζω εάν είναι εν ζωή. Η ανάμνηση θα μείνει πάντως χαραγμένη για πάντα…

 

INFO

Κωνσταντίνος Γκράβας
Απόφοιτος : 1992
Το Σχολείο που τόσο πολύ αγάπησα

Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το σχολείο, ανακατεμένες  εικόνες ζωντανεύουν: Νηπιαγωγείο στην οδό Φραγκοκλησίας … το ελαφάκι στη μέση της αυλής και εγώ να προσπαθώ να σκαρφαλώσω πάνω του… η ανυπομονησία που ένιωθα την ημέρα των γενεθλίων μου μέχρι να με φωνάξει η κα Ήρα Ζηρίδη στο γραφείο της για να μου ευχηθεί χρόνια πολλά και να μου χαρίσει μια μικρή σοκολάτα υγείας με μπλε περιτύλιγμα.

Δημοτικό στο Μαρούσι … η μυρωδιά του πολύγραφου κάτω στο υπόγειο, το δέντρο στη μέση της αυλής με τα παγκάκια γύρω γύρω, οι φωνές του παγωνιού που διέκοπταν το μάθημα, η βιβλιοθήκη που μαζευόμασταν για την προετοιμασία ομαδικών εργασιών και βέβαια το κουδούνι του διαλλείματος που ορμούσαμε όλοι στις σκάλες για να βγούμε έξω γρήγορα … Δ δημοτικού με τον κ Δρούλια, ο δάσκαλος που πάντα θα θυμάμαι … και φυσικά οι αξέχαστες εκδρομές πριν το καλοκαίρι στο κτήμα Μπογιάτι με τους μύθους για το λιοντάρι που παραμόνευε να μας φάει.

Γυμνάσιο-Λύκειο… η διαπλάτυνση της Λ.Κηφισίας μίκρυνε τον κήπο του σχολείου μας, τα πρώτα γυάλινα κτήρια χτίζονται και το Cassis απέναντι στο Agora Center γίνεται στέκι των μεγαλύτερων. «Άμιλλα» προετοιμασία των συγκροτημάτων.. Κοντόπουλος, Οικονόμου, τραγούδια που ακόμα θυμάμαι… Σάββατο βράδυ, χορός αποκριάς με τα Αχτύπητα Φιλέτα της Σχολής Μωραΐτη στο θέατρο και όλοι χορεύουμε το Life is Life (με παραποίηση στίχων..) Γυμναστική εκτός σχολείου, 3 γύροι τρέξιμο γύρω από το κτήριο της Γερμανικής Σχολής. Οι έξυπνοι μετά τον πρώτο γύρο λουφάρουμε πίσω από το κτήριο και η κα Ρούσα μας κυνηγάει! Διάλλειμα και ο κ Δόντης να φωνάζει «μπάααλες» κάθε φορά που κάποιος έπαιζε μπάσκετ… Τελευταία χρόνιά, πρωινές κοπάνες στο καφενείο δίπλα στον Ιππικό Όμιλο με την κλασική παρέα και εγώ παραλίγο να μείνω από απουσίες…

Ανοίγω τα μάτια και συνειδητοποιώ για μια ακόμα φορά πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε το Σχολείο στη ζωή μου! Μια ζωή που δεν σταμάτησε στα 14 χρόνια της φοίτησής μου αλλά συνεχίστηκε με σχέσεις και φιλίες ζωής και ξεκινά ξανά με τα δικά μου παιδιά να είναι μαθητές.

 

INFO

Δανάη Βαμβακοπούλου
Απόφοιτος : 1992
Το παλιό μας το Σχολείο

Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να κοιτάζουμε μπροστά. Παλεύουμε για το αύριο, ονειρευόμαστε το αύριο, χρίζoυμε το αύριο. Το δικό μας και των παιδιών μας. Στα χέρια μας κρατάμε την απειροελάχιστη στιγμή του τώρα. Αυτή που την καταθέτουμε επιτυχώς ή ανεπιτυχώς στην υπηρεσία της ζωής που έρχεται. Με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον αξιοποιούμε το σήμερα, όσο καλύτερα οι συνθήκες, η θέλησή μας, οι δυνάμεις μας και οι οραματισμοί μας το επιτρέπουν.

Αυτή είναι η ζωή! Αυτή πρέπει να είναι η ζωή!

Με μια βασική προϋπόθεση όμως: να μη λησμονούμε το παρελθόν γιατί το παρελθόν είμαστε εμείς οι ίδιοι, η ζωή μας, που βήμα-βήμα, αναβαθμό στον αναβαθμό, με διακυμάνσεις ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη, την επιτυχία και την αποτυχία, με ταλανισμούς ίσως, αλλά και εξάρσεις, έφθασε στο σημερινό της «στίγμα».
Κι ό,τι το παρελθόν μας χάρισε αφού εξάλλου είναι συνδεδεμένο με της νεανικής μας ζωής την ομορφιά – περνάει σαν ρίζα, σαν αξεπέραστης αξίας δημιουργικός παράγοντας μέσα στην τωρινή μας ζωή, για να στηρίζει με τη μορφή αρχών, αναμνήσεων και διδαγμάτων ίσως, που εισπράχθηκαν στο διάβα των χρόνων, ό,τι δημιουργικό επιτελούμε αλλά κι ονειρευόμαστε…

…Μ’ αυτές τις σκέψεις προσπαθώ ν’ αντικρίσω το Σχολειό μας. Αυτό, που τόσοι πολλοί, εμείς όλοι, απόφοιτοι ή απόμαχοι, το ζήσαμε και το ζούμε.
Μας ενθουσιάζει το καινούργιο του πρόσωπο, η καινούργια του υπόσταση, οι εξαίρετες προοπικές του. Αλλά μας συγκινεί απέραντα το παρελθόν του! Γιατί ξέρουμε καλά πόσοι αγώνες και κόποι κατατέθηκαν στους παλιότερους και στους πρόσφατους χρόνους, πόσα όνειρα πήραν σάρκα και οστά, με θέληση, υπομονή κι επιμονή, για να υπάρχει σήμερα το λαμπρό Σχολείο της Νέας Γενιάς Ζηρίδη, που ως κτίρια, ως εγκαταστάσεις και ως οργάνωση το καμαρώνουμε όλοι..

Το παλιό μας το Σχολειό στον Παράδεισο!

…Κάλυψε εκεί μια ιστορία σαράντα χρόνων της όλης του ζωής!

Της ζωής μας!

Δε θα το ξεχάσουμε ποτέ!

Οι χώροι του συνδέθηκαν με τους νεανικούς παλμούς τόσων και τόσων παιδιών που κάποτε διάβηκαν την πόρτα του, παιδάκια πέντε ή έξι χρονών, με το φόβο στην καρδιά μήπως χαθούν μέσα στο «μεγάλο Σχολείο» και που τάξη με τάξη, χρονιά με χρονιά, έζησαν τη θαυμάσια παιδική και νεανική «εποποιία» που λέγεται μαθητική ζωή.

Θάθελα να μη θυμάμαι μόνος.

Να θυμίσω πιο πολύ επιχειρώ! Κάποια λίγα απ’ τα πολλά που σκόρπια ανεβαίνουν στη μνήμη. Η αρχή κάθε χρονιάς, τα μαθήματα, η χαρούμενη βοή του διαλείμματος, οι εξετάσεις, οι γιορτές, το θέατρό μας…

Ναι, το θέατρο.

Εκεί οι γιορτές μας, οι ομιλίες, η «’Αμιλλα», αυτή η λαμπρή προσπάθεια εξαιρετικών παιδιών, που δρέψαμε πλούσιους τους καρπούς της. Θα θυμούνται ασφαλώς οι παλιότεροι εκείνους τους απολογισμούς στο θέατρο μετά τις γεμάτες συγκίνηση Χριστουγεννιάτικες εξορμήσεις σε πάμπτωχα ορεινά χωριά της πατρίδας μας (ήταν σκληρά τα χρόνια της δεκαετίας του 60), όταν λίγες μέρες πριν, όλες οι αίθουσες είχαν γεμίσει από παιχνίδια, βιβλία, μάλλινα κι ό,τι άλλο απαραίτητο, για να τα μεταφέρουν οι τελειόφοιτοί μας – δώρα αγάπης – στα στερημένα παιδιά της ξεχασμένης κι απομονωμένης τότε ορεινής μας Ελλάδας.

Το θέατρό μας που φιλοξένησε ακόμη τις αντιπροσωπείες Σχολείων του εξωτερικού που μ’ αυτά έχουν αδελφοποιηθεί στο παρελθόν τα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη: Του King Edwards SchooI του Bath, του Evangelisches Gymnasium zum grauen Kloster του Βερολίνου, του Λυκείου «Ακρόπολις» της Λευκωσίας και πρόσφατα – το πιο συγκινητικό -της Μεγάλης του Γένους Σχολής της Κωνσταντινούπολης.

Στα μάτια μου μπροστά είναι το δέντρο της αυλής.

Με το παγκάκι ολόγυρα. Εκεί που χασομερούσαν οι βραδυκίνητοι της εισόδου μετά το διάλειμμα!

Πρέπει να ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ’60, αν δε με απατά η μνήμη, που το φύτεψαν – μικρό δεντράκι – τα στοργικά χέρια τριών ανθρώπων. Ήταν ο Γεώργιος Ζηρίδης, ο Ισίδωρος Χριστόπουλος και ο υπογράφων. Κάθε μέρα το παρακολουθούσαμε με αγωνία αν θα πιάσει. Μεγάλωνε κι αυτό όπως τα παιδιά μας που έρχονταν, έπαιρναν απ’ το Σχολειό τους τη Γνώση, μας χάριζαν την ευλογία της παρουσίας τους και έφευγαν για το ταξίδι της ζωής.

Συνδέθηκε το παλιό το Σχολείο με ωραίους ανθρώπους.

Αρκετοί συνεχίζουν τη γόνιμη πορεία τους πλάι στη Νέα Γενιά Zηρίδη.

‘Αλλοι, απόμαχοι πια, νοσταλγούν.

Κάποιοι έχουν φύγει. Κι ανάμεσά τους, αξέχαστος Δάσκαλος ο Γεώργιος Ζηρίδης με την πολύπλευρη προσωπικότητα, που συνδέθηκε με το παλιό Σχολείο του Παραδείσου και με ό,τι αυτό εξέφραζε, όπως ο πατέρας με το παιδί. Ήταν ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της όλης εκπαιδευτικής του ζωής.

Οι μορφές των αποφοίτων σαράντα χρόνων είναι ό, τι πιο όμορφο μπορεί να θυμηθεί κανείς.

Όπου κι αν βρίσκονται ξέρω ότι συγκινούνται βαθειά στην ανάμνηση του Σχολειού τους. Τα χρόνια περνούν. Αλλάζουν φυσιολογικά οι άνθρωποι. Βελτιώνονται οι καταστάσεις. Στο Σχολείο μας όμως κάτι μένει διαχρονικό: Η αγάπη για το παιδί και την προκοπή του. Αυτή η αγάπη, θερμή και δημιουργική, υπάρχει πάντα η ίδια. Και τότε… και τώρα.

Από τον πολυαγαπημένο μας Δάσκαλο και Λυκειάρχη, κ.Ιωάννη Ματιάτο

Το Σχολείο που αγάπησα

Το παλιό μας το σχολείο στον Παράδεισο, δε θα το ξεχάσουμε ποτέ!

Πήγα στην Πρώτη Δημοτικού στο σχολείο «Λύκειον η Αθηνά» της Πλατείας Κυριακού (τότε) Βικτωρίας (σήμερα) στα χρόνια του πολέμου. Το σχολείο μου το αγάπησα πολύ και ήμουν περήφανηγια πολλά πράγματα, αλλά ιδιαίτερα γιατί ως πρωτάκι ήξερα όλα τα παιδιά του σχολείου, που όμως δεν ήταν παρά.. έντεκα όλα κι όλα! Ήταν παιδιά μόνο του Δημοτικού, μια και το σχολείο είχε τότε μεταφερθεί όπως-όπως από τον Πειραιά στην Αθήνα μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και το βομβαρδισμό του λιμανιού. Αμυδρές εικόνες: συσσίτιο από τις μητέρες, τα πρώτα γράμματα, η ζεστή φωνή της κυρίας Ευαγγελίας, η τρυφερή αγκαλιά της κυρίας Μαρίας, η δεσποινίς Μάρω. Στις μεγαλύτερες τάξεις ο κύριος Δελαπόρτας, η κυρία Ελένη, που μας μάθαινε και αγγλικά. Η δεσποινίς Ζωή στη γραμματεία, ο κυρ-Γιώργης ο φύλακας, που πωλούσε κουλούρια με λεπτές φέτες νόστιμο κασέρι. Και πάνω απ’ όλους ο κύριος Ζηρίδης: ο αλησμόνητος δάσκαλος.
Τα παιδιά σιγά-σιγά πλήθαιναν, οι τάξεις προχωρούσαν. Τα πρώτα παιδιά μπήκαν στην Τρίτη Γυμνασίου: Έτσι ονομαζόταν τότε η σημερινή Πρώτη. Η τάξη μου ήταν η Πέμπτη στη σειρά που αποφοίτησε από το «Λύκειον η Αθηνά» της Πλατείας Κυριακού το 1954. Το κτίριο του σχολείου δε μας χωρούσε πια. Χρειάστηκε μια τάξη να εγκατασταθεί στην περίφημη «σοφίτα». Εκεί έκρυβαν τα αγόρια, ανάμεσα στα κεραμίδια, τα πρώτα τους αποτσίγαρα. Για τα κορίτσια, φυσικά, ούτε κατά διάνοια τέτοια αταξία. Ήταν και ο μεγάλος κέρβερος: η κυρία Ψιλοπούλου. Μας κοίταζε πάνω από τα γυαλιά της και κοκαλώναμε. Και πως λιώναμε όταν μας μιλούσε η γλυκιά μας κυρία Μαρνέλη. Και πως κρεμόμασταν από τα χείλη του σοφού κυρίου Αχείμαστου, του πληθωρικού κυρίου Μιχαλάκη, του καλού μας κυρίου Παρτσάλη. Ο κύριος Ζορμαλιάς, ο κύριος Ζώτος, ο κύριος Κραβάρης, ο κύριος Συρίγος, οι μαθηματικοί μας, ο κύριος Δρακόπουλος, ο φυσικός, αγωνίζονταν να μας βάλουν στο μυαλό τις εξισώσεις και τα θεωρήματα. Ο κύριος Χατζηαποστόλου, ο θεολόγος, μας ήθελε τέλειους στα Θρησκευτικά. Η δεσποινίς Αγγελίδου, η «γαλλίδα» μας και η δεσποινίς Τίππυ Πασαγιάν, η«αγγλίδα» μας, μας άνοιγαν νέους ορίζοντες πέρα από τον δικό μας τόπο. Στην Ωδική ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης (ναι, ναι! Καλά διαβάσατε), αργότερα ο κύριος Ραφτόπουλος, ο μαέστρος της μπάντας της Αεροπορίας και οκύριος Χάγιος, ο διευθυντής παιδικών χορωδιών. Στα Τεχνικά ο ζωγράφος κύριος Παπαηλιόπουλος, αργότερα ο γλύπτης κύριος Μουστάκας. Και ποιους να πρωτοθυμηθώ! Μια αναφορά σεβασμού και ευγνωμοσύνης σε όλους εκείνους που μας χάρισαν απλόχερα με νου και με ψυχή το «ευ ζειν». Μα πάνω απ’ όλους, ο μεγαλύτερος δάσκαλος: ο κύριος Ζηρίδης, ο ανεπανάληπτος, ο αξέχαστος. Πώς να ξεχάσω τα μαθήματα της ψυχολογίας και της λογικής: Ούτε στιγμή δεν τολμούσες να αφαιρεθείς ή να πειράξεις το διπλανό σου: το άγρυπνο μάτι του σε εντόπιζε αμέσως και με το μοναδικό και αμίμητο τρόπο του σε επανέφερε στην τάξη εμnλέκοντάς σε στην παράδοση του μαθήματος. Πώς τα κατάφερνε; Μυστήριο!
Στη μικρή αυλή του σχολείου μας κάναμε τη γυμναστική μας. Οι γυμναστές μας: ο κύριος Ρίζος, ο κύριος Σκορδίλης, για τα κορίτσια η κυρία Πηνιατίδου. Τα κορίτσια εκnρoσωπήσαμε το σχολείο μας στις 25 Μαρτίου 1951 παρελαύνοντας για πρώτη φορά μπροστά από το μνημείο του ‘Αγνωστου Στρατιώτη! Κάναμε και γυμναστικές επιδείξεις. Πρώτα στο γυμναστήριο του Πανελληνίου και στη συνέχεια στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Κάθε φορά και κάτι καινούργιο, κάτι καλύτερο, κάτι εντυπωσιακό. Και φυσικά η μεγάλη αυτή γιορτή άρχιζε με τον Εθνικό μας Ύμνο και στη συνέχεια όλοι μαζί ψέλναμε τον Ύμνο του σχολείου μας, που τον είχε συνθέσει οκύριος Μενέλαος Παλλάντιoς, ο συνθέτης και ακαδημαϊκός: «Συ που το αρχαίο πνεύμα συμβολίζεις Αθηνά, του σχολείου μας θα είσαι σύμβολο παντοτινά…».
Οι εκδρομές ήταν μέσα στο πρόγραμμά μας, ακόμα και οι πολυήμερες. Έτσι βρεθήκαμε στα Τρίκαλα με το μεγάλο σεισμό του1954. Πρωτόγνωρη εμπειρία. Φοβηθήκαμε; Ούτε θυμάμαι Στη μικρή αυλή του σχολείου μας παίζαμε βόλεϊ, μα και θέατρο. Οι τελειόφοιτοι του ’51 ανέβασαν το έργο του Β. Ρώτα: “Να ζει το Μεσολόγγι». Σκηνοθέτης η κυρία Ψιλοπούλου. Σκηνικά-κοστούμια: δικής τους κατασκευής. Ηθοποιοί: οι ίδιοι Κοινό: εμείς οι υπόλοιποι Μόνο που τη στιγμή που ένας ελεύθερος πολιορκημένος γεροντάκος ζητούσε απελπισμένος λίγο νεράκι και η μεσολογγίτισσα ηρωίδα του απαντούσε: “Που νερό! Σταλιά, παππούλη!» άρχισε να στάζει νερό από τη στέγη της σκηνής προς μεγάλη διασκέδαση του φιλοθεάμονος κοινού. Δράστης: η νεροποντή της προηγούμενης νύxτας.
Κοιτάζω καμιά φορά τις φωτογραφίες των μαθητικών μου χρόνων και διηγώντας τα… (όχι, όχι) να γελάς πρέπει. Μόνο να γελάς! Γιατί θαρρώ είναι ωραίο να θυμάται κανείς τα όμορφα χρόνια του σχολείου, της ξεγνοιασιάς και της γνώσης με χαρά, με γέλιο και ένα γλυκό, νοσταλγικό τσίμπημα στην καρδιά.
Το παλιό μας σχολείο στον Πειραιά, στην Πλατεία Κυριακού, στην Γ’ Σεπτεμβρίου, στον Παράδεισο, δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ!

Ρένα Κεράνη – Παπαθανασιάδη, ’54,  Μητέρα της Μαρίας – Παπαθανασιάδη Οικονόμου, ’80

INFO

Ρένα Κεράνη - Παπαθανασιάδη
Απόφοιτος : 1954
Στις εφηβικές μας αναμνήσεις που δε χάνονται

Πάντα το Σχολείο ζει μέσα μας! Για πρώτη φορά η πενθήμερη εκδρομή ξεκίνησε για μένα την άνοιξη του 1995, μα συνεχίζεται ακόμα! Στο αεροδρόμιο για Ρόδο, μαζί με τους καθηγητές μας, με τις κιθάρες και το τάβλι, με τις παραγεμισμένες κι ασήκωτες βαλίτσες, με τις κρυφές αγάπες που ποτέ δεν αποκαλύψαμε στους συμμαθητές μας! Από τότε η πενθήμερη έγινε για μένα συνήθεια! Συνόδευσα ξανά τους δικούς μου μαθητές τον Δεκέμβρη του 2009 στη Θεσσαλονίκη! Που να φανταζόμουν ότι κάποτε κι εγώ με τους τότε αγαπημένους μου καθηγητές και νυν συναδέλφους ότι θα χτίζαμε μαζί νέες αναμνήσεις για τους μαθητές και συναπόφοιτούς μου πλέον!
Τούτες οι πενθήμερες με γύρισαν πίσω στον χρόνο. Αναμνήσεις από τη Ρόδο, η ξενάγηση στη Λίνδο, ο ξέφρενος χορός και τα πρώτα μας σφηνάκια στο Melrose, τα τραγούδια των Κατσιμιχαίων και των Πυξ Λαξ με τις κιθάρες στο ρεμπετάδικο, η φωνή μου που είχε κλείσει απ’το τραγούδι, η βόλτα με τα κάρτ, η Άννα Μ. φίλη και συγκάτοικος στο δωμάτιο με τον αγαπημένο μας Χημικό να μένει απέναντί μας και να κάνει εφόδους μετά τη βραδινή έξοδο, η Κατερίνα Σ. με τα walkie talkie για ενδοεπικοινωνία δωματίων (τότε δεν υπήρχαν καν κινητά!), ο Γεράσιμος Κ. και ο Γιάννης Β. στις βόλτες στο κέντρο της πόλης για κρέπες, η Μάρα Ζ. και η Μαίρη Μ. που μας έκαναν το μακιγιάζ πριν τη μεγάλη νύχτα στο club (το ποτό έφερε και κλάματα), ο Αλέξανδρος Μ. που δεν ήρθε σε εκείνη την εκδρομή και φυσικά οι δάσκαλοί μας με την Αγάπη, τη φροντίδα και το κέφι τους! Στιγμές εγχαραγμένες στο νου μου, που κάθε χρόνο αναβιώνουν! Με την ευχή να ζήσει κι η δική μου κορούλα – το νέο,μικρό Ζηριδάκι- παρόμοιες στιγμές, γράφω τούτες τις γραμμές για το ΑΘΗΝΑΖΕ!
Και μια ακόμα ανάμνηση από την τάξη… Γ’ Γυμνασίου, λίγο πριν το διάλειμμα στο δώμα, με περισσή βιασύνη να δίνω το απουσιολόγιο σε λατρεμένη κοκκινομάλλα Φιλόλογό μας και μια αξέχαστη τούμπα να ακολουθεί μπροστά σε όλους τους συμμαθητές μου! Τα γέλια αντηχούν ακόμα!
Ευχαριστώ το Σχολείο μας, γιατί με έκανε Άνθρωπο! Χρωστώ ευγνωμοσύνη και Αγάπη στους δασκάλους μου, γιατί με έμαθαν να ζω και να νοιάζομαι! Και μια μικρή συμβουλή στους δικούς μου μαθητές: ακόμα κι αν ως καθηγητές σάς είμαστε αντιπαθητικοί, να ξέρετε ότι πάντα δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να σας κάνουμε καλύτερους! Τούτο μάς έμαθαν τα εκπαιδευτήρια Ζηρίδη!

 

Θυμάμαι...

Τί θα μπορούσα να πρωτοθυμηθώ και να επιλέξω να μοιραστώ ως ανάμνηση από τα σχολικά μου χρόνια…? Πολύ δύσκολη η επιλογή! Εκδρομές, σχολικές εορτές, λατρεμένοι καθηγητές και συμμαθητές που αποδείχθηκαν φίλοι για μία ζωή…Θα κάνω όμως μια προσπάθεια! Τρείς είναι οι αναμνήσεις που θα έλεγα ότι ξεχωρίζω στα σχολικά μου χρόνια.
Η πρώτη αφορά στη μεγαλειώδη γιορτή του σχολείου το 1993 για τον εορτασμό των 60 ετών, ήμουν Γ Δημοτικού, θυμάμαι οτι άνηκα στο γκρουπ με τους “Κλόουν” και θυμάμαι τον εαυτό μου και τα συμμαθητάκια μου να χορεύουμε και να δίνουμε το δικό μας σόου μπροστά στα μάτια πολλώ μα πολλών πραγματικά θεατών….! Ήταν η πρώτη μου υπερ-έκθεση σε κοινό, όσο να’ναι δεν την ξεχνάω!
Η δεύτερη σημαντικότατη ανάμνησή μου αφορά στη γιορτή-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, που είχε πραγματοποιηθεί το 1996 στο θέατρο του σχολείου. Ήμουν στη Χορωδία, τραγουδούσαμε έργα του και τον θυμάμαι να μας κοιτάζει γεμάτος περηφάνια και συγκίνηση και να μας χειροκροτάει…. Τότε, δεν είχα αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθος αυτού που είχα απέναντί μου. Κι όμως η ενέργειά του με διαπερνούσε! Νιώθω οτι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο σχολείο μου γιαυτό το δώρο που μου έκανε στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών..
Η τρίτη αφορά σε έναν αγαπημένο μου Καθηγητή, τον Γιώργο Γοργορίνη. Μαθηματικός, τον γνώρισα στην Α’ Γυμνασίου και δυτσυχώς έφυγε από κοντά μας όταν ήμουν στην Γ’ Λυκείου. Δεν θα αναφερθώ στα δυσάρεστα, θα αναφερθώ στα όμορφα χρόνια που περάσαμε μαζί του, στο πόσο υπέροχη παρέα ήταν στις εκδρομές μας σαν συνοδός και στη δύναμη που μου έδινε σαν Καθηγητής όταν κόλλαγα πχ στην επίλυση μιάς άσκησης, και με έκανε να αισθάνομαι οτι αντιμετωπίζω κάτι πολύ εύκολο τελικά. Ας είναι καλά, όπου και να’ναι..